आजचा विशेष

श्री स्वामी समर्थ

आजचा सुविचार : जगात दुसऱ्याला हसणे सोपे परंतु दुसऱ्यासाठी रडणे कठीण....

मराठी साहित्य संग्रहाला भेट देण्यासाठी येथे क्लिक करा.

देवा एकच मागणी
तिची पापणी भरु दे
माझ्या नावाचा एकच थेंब
तिच्या नयनी तरु दे

-- आनंद काळे


बालभारतीच्या कविता आनंदक्षणवर वाचण्यास मिळाव्यात, या वाचकांच्या विनंतीला मान देऊन पुढील काही पोस्ट या बालभारतीच्या निवडक आणि आवडत्या कवितांच्या असतिल.

Friday, June 29, 2007

आपल्याला Learning Liscence काढताना वाहतुकीच्या चिन्हांबद्दल जे काही प्रश्न विचारले जातात ना त्या यादी मधे नसलेले पण पुण्यात गाडी चालवायला अतिशय आवश्यक असे काही वाहतुकीचे नियम इथे लिहायचा विचार आहे. या नियमांसाठी आवश्यक चिन्हे नेहेमिप्रमाणे लाल-पांढर्या रंगाच्या फलकावर न दिसता आजुबाजुच्या रहदारीतच त्यांची "लक्षणं" दिसतील हे वाचकांनी ध्यानात घ्यावे.
नियमाचे नाव - Landing Gears
लक्षण - साडी नेसलेल्या काकू Kinetic Honda, Honda Activa यासारख्या एखाद्या वाहनावरुन तुमच्या पासुन १० फुटाच्या पट्ट्यात चालल्या आहेत.
नियम - ताबडतोब जागच्या जागी थांबा आणि त्या काकू अद्रुश्य होइपर्यंत जागचे हलु नका.
विशेष दंडपात्र गुन्हा - काकुंना overtake करण्याचा प्रयत्न करणे, त्याना side मागण्यासाठी horn वाजवणे इ.
संदर्भासह स्पष्टीकरण - विमान land होताना त्याचे Landing Gears जसे बाहेर येतात तसे गाडी चालवताना काकुंचे दोन्ही पाय गाडीच्या बाजुला येउन जमीनीला घासत असतात, आणि तशाच अवस्थेत त्या ४०-५० कि.मी. प्रति तास या वेगाने त्या गाडी चालवत असतात. जवळपास एखादा चौक असल्यास त्यांनी केलेल्या हातवार्यांवरुन त्या ज्या दिशेला जातील असं वाटत असेल त्या दिशेला त्या जातीलंच असं नाही. मी एकदा दुपारी एका रिकाम्या रस्त्यावरुन जात असताना अशाच एका काकुंनी चौकात आल्यावर डाविकडला indicator दिला, उजवीकडे हात दाखवला आणि त्या सरळ निघुन गेल्या !!!!!!!!!!
त्यांना overtake करायला तुम्ही speed वाढवायला आणि रस्त्याच्या बाजुला असलेल्या हातगाडीवरची भाजी बघुन "अय्या! किती छान रताळी" असं म्हणत मागचा-पुढचा (विशेषतः मागचा) काहीही विचार न करता त्यांनी ब्रेक दाबायला एकच वेळ असू शकते हे नेहमी लक्षात ठेवा। आणि त्यांना side मागायला horn वगैरे वाजवलात तर त्या आवाजाने दचकुन त्या आपल्याच गाडिवर पडतात. "kinetic वरच्या काकू" यापेक्षा धोकादायक गोष्ट पुण्याच्या रस्त्यावर शोधुन सापडणार नाही (नाही... मोटारसायकल वरील मुलगी देखील नाही)

नियमाचे नाव - Godzilla
लक्षण - एखादी मुलगी Indigo, Esteem, Scorpio (!!) यासारख्या एखाद्या मोठ्या वाहनातुन तुमच्या पासुन १०० फुटाच्या पट्ट्यात चालली आहे.
नियम - Godzilla अथवा King Kong यासारख्या सिनेमात त्या महाकाय प्राण्याला पाहिल्यावर लोक जसे पळत सुटतात तसा आपला जीव मुठीत धरुन वाट फुटेल तिकडे सैरावैरा पळत सुटा. (पळताना माफक प्रमाणात आरडा-ओरडा केलात तरी चालेल.) ती गाडी कधी, कशी, कोणाच्या अंगावर येइल काही सांगता येत नाही.
विशेष दंडपात्र गुन्हा - ती मुलगी जर आपल्या वाहनाच्या मागे असेल आणि horn वगैरे वाजवत असेल तर ताबडतोब side द्या आणि "आज आपल्याला शिर सलामत तो पगडी पचास किंवा जान बची तो लाखो पाये... अशा म्हणींचा प्रत्यय आला" अशी मनाची समजुत घालुन घ्या.

नियमाचे नाव - आजोबा crossing
लक्षण - ६० वर्षापेक्षा अधिक वयाचे आजोबा तुमच्या समोर रस्ता cross करत आहेत.
नियम - ताबडतोब जागच्या जागी थांबा आणि एखाद्या सुजाण नागरिकाप्रमाणे आपल्या मागुन येणार्या लोकांना देखिल ओरडुन ... नाहितर वेड्यासारखे हातवारे करुन संभाव्य धोक्याची जाणिव करुन द्या. कारण आजोबांना जर रस्ता cross करायची लहर आली तर ते " मला आता रस्ता cross करायचा आहे आणि तो मी करणारच" या दृढनिश्चयाने ते आपले दोन्ही हात उंचावुन रस्त्याच्या दोन्ही बाजुच्या वाहनांना " थांबा" असा इशारा करुन बाकी कसलिही पर्वा न करता चालायला लागतात .. मग त्या निश्चयापुढे आपल्यासारख्या " आज दिवसभरात २ पेक्षा जास्त वेळा चहा/क़ॉफी प्यायची नाही" असला साधा निश्चय पाळता न येणार्या पामरांची काय कथा?
विशेष दंडपात्र गुन्हा -गाडी आजोबांच्या फार जवळ नेऊन थांबवणे. असे केल्यास किमान अर्धा तास रस्त्याच्या कडेला रणरणत्या उन्हात उभे राहुन " आजच्या पिढीचं काय चुकतं" या विषयावरिल व्याख्यान ऐकण्याची तयारी ठेवा.

सध्या एवढ्या नियमांचे नीट पालन करा। दुरदर्शन वर सांगतात ते लक्षात ठेवा ..... " मनाचा ब्रेक उत्तम ब्रेक" , " गाडी नीट चालवा, घरी कोणितरी तुमची वाट पाहत आहे" " दुर्घटनासे देर भली" इत्यादी.

-- अमोल पळशीकर
रिस्क (एका तळीरामाला दारु कशी चढते ते वाचा)

दारु पिताना मी कधीच रिस्क घेत नाही
मी संध्याकाळी घरी येतो , तेव्हा बायको स्वंयपाक करत असते.
शेल्फमधल्या भांड्यांचा आवाज बाहेर येत असतो
मी चोरपावलाने घरात येतो
माझ्या काळ्या कपाटातुन बाटली काढतो
शिवाजीमहाराज फोटोतुन बघत असतात
तरी या कानाचा त्या कानाला पत्ता लागत नाही
कारण मी कसलीच रीस्क घेत नाही.............(१)

वापरात नसलेल्या मोरीतल्या फळीवरुन मी ग्लास काढतो
पटकन एक पेग भरुन घेतो ग्लास धुवुन पुन्हा फळीवर ठेवतो
अर्थातच बाटलीही काळ्या कपाटात ठेवतो
शिवाजीमहाराज मंद हसत असतात
स्वयंपाकघरात डोकावुन पाहतो ,बायको कणिकच मळत असते,
या कानाचा त्या कानाला पत्ता लागत नाही
कारण मी......................................
.....(२)

मी : "जाधवांच्या मुलीच लग्नाचं जमलं का गं?"
ती : "छे! दानत असेल तर मिळेल ना चांगल स्थळ"

मी पटकन बाहेर येतो , काळ्या कपाटच्या दाराचा आवाज होतो
बाटली मात्र मी हळुच काढतो , वापरात नसलेल्या फळीच्या मोरीवरुन ग्लास काढतो
पटकन पेगचा आस्वाद घेतो.........बाटली धुवुन मोरीत ठेवतो
काळा ग्लास पण कपाटात ठेवतो
तरी या कानाचा त्या कानाला पत्ता लागत नाही
कारण मी...........................................(३)
मी : "अर्थात जाधवांच्या मुलीच अजुन काही लग्नाच वय झाल नाही?"

ती : "नाही का ऽ ऽ य ! अठ्ठावीस वर्षांची घोडी झालीय म्हणे.......!

मी : (आठवुन जीभ चावतो) अच्छा ........ अच्छा.....

मी पुन्हा काळ्या कपाटातुन कणिक काढतो
मात्र कपाटाची जागा अपोआप बदललेली असते
फळीवरुन बाटली काढुन पटकन मोरीत एक पेग भरतो
शिवाजीमहाराज मोठ्याने हसतात , फळी कणकेवर ठेवुन शिवाजीचा फोटो धुवुन मी काळ्या कपाटात ठेवतो ,
बायको गॅसवर मोरीच ठेवत असते
या बाटलीचा त्या बाटलीला पत्ता लागत नाही
कारण मी......................................
.....(४)

मी : (चिडुन) " जाधवांना घोडा म्हणतेस? पुन्हा बोललीस तर जीभच कापुन टाकीन तुझी !"

ती : "उगीच कटकट करु नका.बाहेर जाऊन गप पडा."

मी कणकेतुन बाटली काढतो , काळ्या कपाटात जाऊन एक पेग भरतो
मोरी धुवुन फळीवर ठेवतो , बायको माझ्याकडे बघत हसत असते
शिवाजीमहाराजांचा स्वयंपाक चालु असतो
पण या जाधवांचा त्या जाधवांना पत्ता लागत नाही
कारण मी............................................(५)

मी : (हसत) " जाधवांनी घोडीशी लग्न केल म्हणे"

ती : (ओरडुन) "तोंडावर पाणि मारा ऽ ऽ"

मी परत स्वयंपाक घरात जातो , हळुच फळीवर जाऊन बसतो
गॅसही फळीवर्च असतो , बाहेरच्या खोलीतुन बाटल्यांचा आवाज येतो
मी डोकावुन बघतो..... बायको मोरीत दारुचा आस्वाद घेत असते
या घोडीचा त्या घोडीला पत्ता लागत नाही
अर्थात शिवाजीमहाराज कधी रिस्क घेत नाहीत
जाधवांचा स्वयंपाक होईपर्यत. . . . .
मी फोटोतुन बायकोकडे बघत हसत असतो....
कारण मी कधीच रिस्क घेत नाही.......................(६)

-तळीराम
बसमधली मुलगी
एकदा "BEST" मध्ये प्रवास करतांना
एक सुंदर गोड अप्सरा मला दिसली
CONDUCTOR च्या सीट वर ती
कोप-यात एकटीच होती बसली

मोकळी जागा पाहुन मी
माझी "तशरिफ" तेथेच ठेवली
मला पाहताक्षणीच तिने
आपली पर्सच उचलुन ठेवली

उघडया खिडकितुन वारा
तसा फ़ारच जोरात येत होता
तिच्या ओढनीला माझ्या चेह-यावर
हळुवार उडवीत होता

ती मात्र ओढनी सावरत सावरत
स्वत:शीच गुनगुनत होती
नकळत दोघातील अंतर कमी करन्यासाठी
मला हाथभार लावत होती

बसमधला प्रत्येक प्रवासी
आमच्याकडेच बघत होता
मी तेथुन केव्हा उठेल
बहुतेक याचीच वाट पहात होता

तेवढ्यात बसच्या धक्क्याने
आमच्या दोघांतील अंतर कमी केले
एका मिनीटासाठी का होईना
मला स्वप्नाच्या दुणियेत नेले.

मग दुस-या धक्क्यालाच मी
स्वप्नातुन बाहेर आलो
एक मिनिटातच तिच्यासमवेत
बरीच काही लाईफ़ जगुन गेलो

येवढ्यात CONDUCTOR माझ्याजवळ आला
लेडिज सीट सांगुन मला उठवुन गेला
तेव्हा त्या मेल्याचा राग भलताच आला
स्वप्नाचा माझ्या त्याने चुराडाच केला

मग पुढच्या STOP वर उतरन्यासाठी
ती तीची PURSE सावरायला लागली
गर्दित मला खेटत खेटत
स्वत:ची वाट काढु लागली

खाली उतरताच माझी नजर
एकटक तिला शोधु लागली
ती मात्र BOYFRIEND च्या गाडीवर बसुन
केव्हाचीच हवेशी बोलु लागली

आमच्या महालात रानीची जागा
नेहमी अशीच खाली असते
आम्हाला आवडलेली रानी
जेव्हा तेव्हा "ENGAGE" च असते

सुट्टीचा दिवस, सकाळची वेळ, एकंदरीत सगळं काही "निवांत" असतं. मी उशीरा उठुन चहा पिऊन बाहेरच्या खोलीत येतो. तिथे माझा भाऊपेपर वाचत बसलेला असतो. मी थोडा वेळ टंगळमंगळ करतो, शेवटी न राहवुन बोलतो
मी- काय वाचतो आहेस एवढा वेळ?
तो- तुला काय करायचं आहे? (पुण्याला येउन १० वर्ष झाली आहेत तशी त्याला, प्रश्नाचं उत्तर प्रश्नानेच
द्यायला शिकला आहे तो)
मी- मला पेपर वाचायचा आहे. ("काही" लोकांचा विश्वास असो अथवा नसो, मी रोज पेपर वाचतो हे
त्रिकालाबाधित सत्य आहे)
तो- (माझ्या या वाक्यावर तो नुसतंच विकट का काय ते म्हणतात तसं हसतो)
मी- दात काढायला काय झालं रे !! घशात घालू का सगळे?
तो- सकाळी सकाळी कोणी दुसरं मिळालं नाही का रे कावळ्या, म्हणे पेपर वाचायचा आहे, तुझ्या चोचीला
सेलाटेप लावतो, म्हणजे तुझी बडबड बंद होइल.
(स्वयंपाकघरातुन ओट्यावर भांडी आपटल्याचा आवाज येतो. पण मी त्याकडे दुर्लक्ष करतो. "कावळा" हा शब्द उच्चारला गेला असतो. शिंग फुंकलं गेलं असतं. आता रणभूमीतुन माघार घेणं माझ्या "मानी" स्वभावाला "मानवत" नाही.)
मी- कावळा कोणाला म्हणतो रे घुबडा? तुझी मान पिळुन दोर्याने बांधुन ठेवीन.
तो- ए वटवाघळा, पंख्याला उलटा टांगु का तुला.
(पक्षीसृष्टी अपुरी पडायला लागल्यामुळे मी जलचरांकडे धाव घेतो)
मी- अरे जा रे, पाणगेंडा कुठला, तुझ्या त्या मोठ्या नाकपुड्यांना भोंगे लावुन ठेवीन, म्हणजे तू घोरायला
लागलास ना की ते वाजतील.
(पाणगेंडा हा जलचर नसतो एवढा विज्ञानाचा भाग वगळला तर पाणगेंड्याच्या नाकपुड्यांना भोंगे लावण्याची माझी कल्पना तुम्हाला कशी वाटली? माझ्या भावाला ही कल्पना ऐकुन उत्स्फुर्तपणे आलेलं हसु दाबण्यासाठी त्याचा चालू असलेला प्रयत्न आणि माझ्या या जोरदार वाराला प्रत्युत्तर देण्यासाठी त्याची उडालेली धांदल माझ्या चाणाक्ष नजरेतुन सुटत नाही. तो पेपर खाली ठेवतो. त्याचं पक्षीसृष्टीचं ज्ञानही माझ्याइतकंच दिव्य असल्याने तो पण उभयचरांवर उतरतो.)
तो- ए बेडका, जास्त छाती फुगवू नको, तुझे बाहेर आलेले डोळे एकमेकांकडे वळवुन तुला zoo मधे ठेवीन,
मग चकणा बेडुक कसा दिसतो ते बघायला लोक येतील तिथे।
(माझ्या वाराला तोडीस तोड प्रत्युत्तराची अपेक्षा नसल्याने मी थोडा बावचळतो. स्वयंपाकघरातला आवाज थोडा वाढल्यासारखं वाटतं. भांड्यांच्या आवाजाबरोबरच काही मंत्रोच्चार पुटपुटल्यासारखा आवाजही येत असतो पण आमचं तिकडे लक्ष नसतं. आता भूचर विशेषणांचा वापर करण्याशिवाय पर्याय नाही हे कळतं, आणि जास्त वजन पडावं म्हणुम एकाच वंळी अनेक भूचर विशेषणांचा वापर करायला सुद्धा मी मागेपुढे बघत नाही. अशावेळी माझ्याकडचे प्राणी आधी "संपण्याची" शक्यता असते. पण तेवढी calculated risk मी घेतो.)

मी- तू हत्तीचं पोट आणि उंदराचं डोकं असलेला रानगवा आहेस. कोणीपण दिसलं की मारायला धावतोस.
चाबकाचे फटके लावले पाहिजेत तुला, त्याशिवाय ऐकणार नाहीस तू! (टाळ्या)
तो- तू उंटाची मान आणि शहामृगाचे पाय असलेलं लाल तोंडाचं माक़ड आहेस, तुला माणसांच्या जवळ
फिरकु द्यायला नको, उलटं टांगुन मिरच्यांची धुरी दिली पाहिजे.

(माझ्या भावाला सारखं मला उलटं टांगायची ईच्छा का होत होती काय माहीत। स्वयंपाकघरातुन येणार्या मंत्रोच्चार जोर वाढला असतो, भांड्यांचा आवाज असतोच. त्यातुन आमचा आवाजही नकळत वाढलेला असतो. त्यातुन निर्माण झालेला सामुहीक आवाज हा शेअरमार्केट मधल्या गोंगाटाला लाजवेल असा असतो. आता हातघाईची लढाई सुरू झाली असते, "ठेवणीतली" खास शस्त्र वापरायती वेळ आली असते, आता नस्त लांबण लावायचं नसतं, फक्त एकेक ईरसाल भूचर विशेषणाचा बाण भात्यातुन काढायचा आणि फेकायचा असतो.)

मी- बैल!
तो- घोडा!
मी- एकशिंगी गेंडा!
तो- गाढव!
मी- डुक्कर!!!!!!!!!!!!!!!!

हा शब्द उच्चालल्यावर जादुची कांडा फिरवल्यासारखी सगळीकडे एकदम शांतता पसरते, सगळे आवाज बंद झालेले असतात, खोलीच्या दारात आई उभी असते। तिच्या चेहर्याकडे पाहुन तिच्या मनात आमच्या बाबतित काय विध्वंसक विचार येताहेत ते स्वच्छ दिसत असतं. या डुकराने काय घोडं मारलं आहे कुणास ठाउक (हाहाहा!) पण आमच्यापैकी कोणीही हे संबोधन वापरलं की तिचा पारा चढतो. आईच्या चेहर्याकडे पाहुन तिच्या मनातले आपण वाचलेले विचार बरोबर आहेत का नाही याची परीक्षा घेण्याइतके आम्ही नतद्रष्ट नाही. क्षणाचाही विलंब न लावता भाऊ परत पेपरात डोकं घालुन "आजचं भविष्य" वाचायला लागतो. मी देखील पापणी लवायच्य़ा आत त्या खोलीतुन नाहीसा होतो. मगाजचे मंत्रोच्चार परत सुरू होतात. आता बाकी सगळं शांत असल्याने ते नीट ऐकू येत असतात. "एवढी वयं वाढली तरी अकला येत नाहीत, एकतर सारखं लोळत पडायचं TV समोर नाहीतर मुर्खासारखे वाद घालुन मला त्रास द्यायचा. घरात एक काडी इकडची तिकडे करायची नाही...." असं परिचयाचंच स्तोत्र कानावर पडतं. हा आख्खा अध्याय मला पाठ असल्याने पुढचं मी ऐकत नाही. "पुन्हा अशी वेळ आली तर?" या विचाराने मी नवीन प्राणीविशेषण शस्त्रांना धार लावायला सुरुवात करतो. माझा आणि माझ्या भावाचा (वि)संवाद नेहेमीप्रमाणेच सुरू झालेला असतो आणि नेहेमीप्रमाणेच संपतो.

-- अमोल पळशीकर
राम: काय करावं समजत नाही, माझं घर पण असं आहे, अरे पावसाळ्यात घरात पाणी तुंबलं आणि माझ्या सबळ्या कोंबड्या बुडून गेल्या, काय करू?
शामू: उपाय सोपा आहे, येथून पुढे तू बदकं पाळ!!!!!!!!!!!

शिक्शक: सुनिल, तुला आह शाळेत यायला उशिर का झाला?
सुनिल: सर, माझ्या आईवडिलांचे भांडण चालले होते.
शिक्शक: अरे, पण त्यांच्या भांडणाशी तुला काय? तू का नाही निघून आलास?
सुनिल: सर, माझी एक चप्पल आईच्या हातात तर दुसरी वडीलांच्या हातात होती.

पत्नी: काल doctor सांगत होते माझा बी.पी. वाढलाय! बी.पी. म्हणजे काय हो?
पती: बावळटपणा

दोन मित्र अनेक वर्षांनी भेटतात.
पहिला मित्र: अरे तुझं लग्न झालं की अजून ही हातानेच स्वयंपाक करतोस?
दुसरा मित्र : तुझ्या दोन्ही प्रश्नांचं उत्तर 'होय' असंच आहे.

एक माणूस ज्योतिषाकडे आपले भबिष्य विचारयला गेला. त्या ज्योतिषाने त्याचा हात बघितला आणि तो म्हणाला,'वयाच्या चाळीस वर्षपर्यत काळ फार कठिण आहे. तुम्हाला हालापेष्टा सहन कराव्या लागतील.'
'आणि नंतर?' त्या माणसाने विचारले.
'नंतर त्याची तुम्हाला सवय होईल.'

एक वयस्कर ग्रुहस्थ: काय रे, मिशा अगदी लांब सरळ ठेवल्यास?
दुसरा:असं आहे की मास्तरांनी पुर्वी सांगून ठेवले आहे-प्रत्येक महत्त्वाच्या गोष्टीखाली अंडरलाईन करून ठेवावी।

समोर आलॊ की थोडीशी हड्बडावी,
बोलली नाही तरी आपल्याकडे बघून गोड हसावी...

चालता चालताच पाठून तिनं हाक मारावी,
घर जवळ येताच पुढे निघून जावी...

आपण नसलॊ की थोडीशी हिरमूसावी,
दिसलो की गालवर छान खळी पडावी....

कधी हसता हसताच ती रडावी,
कधी रडता रडताच खुद्कन हसावी....

हक्काने आपल्यावर रागवावी,
मग कही न बोलताच निघून जावी....

नंतर चूक कळल्यावर नुसता मिसकॉल द्यावी,
आपण कॉल केल्यावर मात्र मुद्दाम तो कट्‌ करावी...

सकाळी भेटल्यावर हीचकीचत बोलावी,
निरागस चेहऱ्याने मग माफ़ी मागावी....

लेक्चर ला नसलो तर तिने प्रेसेन्टी लावावी,
वाढदीवसाच्या पार्टीला मात्र नेहमी अबसेन्ट असावी...

ती आनंदात असली की घडघडुन बोलावी,
नाहीतर थोडीशी अबॊल रहावी...

सुखात सगळ्यांना सामिल करावी,
व्यथा फक्त माझ्याकडेच बोलावी...

बाहेरगावी कुठे गेलो तर तिची आठवण यावी,
आठवण काढताच तिला मात्र उचकी लागावी...

परत आल्यावर हसतानाही डोळ्यात पाणी भरावी,
"साधा एक फोनही केला नाही!" म्हणत रुसुन बसावी....

थोडा वेळ मग ती शांत रहावी,
पुढच्याच क्षणाला "माझ्यासाठी काय़ आणले?" म्हणुन विचारावी...

ती बरोबर असली की आधार वाटावी,
अशीही मैत्रिण नशिबानेच लाभावी...

Thursday, June 28, 2007

संध्याकाळची वेळ, सगळे जमायचो,
काँलेज सुटलेकी इकडेच यायचो,
वरती छत नाही, फाटक्या भींती, दोन चार तुटक्या बाकडी,
अश्या तुटक्या फ़ुटक्या विसाव्याच्या जागेला अम्ही 'टपरी' म्हणायचो.

पास, नापास तर कधी अभ्यासाला न्याय,
शेरो शायरी टवाळक्या तर कधी प्रेमाचे अध्याय,
ह्या सगळ्या गोष्टिवर एकच उपाय,
सिगारेट का धुआ और उधार की चाय.

मुव्ही, नाटक, पिकनिकचे तर प्ल्यान बनवीले डिस्कोथेकचे,
कधि बर्थडे बम्प्चे तर अस्वाद घेतले कधि केकचे,
इथेच पराक्रम केलेत आम्ही पोरगी पटविण्याचे,
तर भांडणात नकाशेही बदलीविले अनेकांचे.

उन्हाळे, पावसाळे,हिवाळे गेले,
आणी टपरी प्रेम आमचे वाढतच गेले,
पण एक दिवस टपरी सोडावी लागेल,
या विचाराने मन रडू लागले.

वेळ बदलला काळ बदलला, मीत्रांचा आता साथ सुटला,
मनात इथली फ़क्त आठवण आहे,
आम्ही नसलो तरी काय झाले,
टपरी अजुनही तशीच सदाबहार आहे

-- शार्दूल आगरखेडेकर
प्रत्येक गोष्ट मनासारखी घडली

तर जिवनात दुःख उरलं नसतं

दुःखचं जर उरलं नसतं

तर सुख कोणाला कळलं असतं

तेहतीस कोटी देवांपाशी

तुमची आमची धाव आहे

देहाच्या या गाभारयातच

ईश्वराचा गाव आहे...

~:~

Wednesday, June 27, 2007

देवाने विचार केला, TV घेउन यावा
एवढं त्यात काय आहे, आपणही बघावा

सकाळी भाविक प्रवचनं बघून
देव मोठा खुश झाला
एकापेक्षा एक भेसुर बाबा पाहून
मात्र स्वतःच थोडासा घाबरला

नंतर लागल्या मुख्य बातम्या
ब्रेकिंग न्यूजने धक्काच दिला
आपली मुर्ती दुध पिते कशी
तो स्वतःही विचारात पडला

आल्या मग पौराणिक मालिका
सादर कथा त्या अनामिका
तासभर करमणुकीनंतर कळले
अरे हा वठवतोय आपलीच भुमिका!!

दुपारी होता सनीचा पिक्चर
ते पिक्चर एकाहुन एक बंपर
अचाट शक्तीने देवच वरमला
आता आपलं कसं, विचार करु लागला

त्यालाही मंदिरात जाताना पाहून
देवाच्या जीवात जीव आला
हिरोईनच्या मागे तो आलाय
हा छोटासा तपशील विसरला

मग 'K' सिरियल्स सुरु झाल्या
अफ़लातून स्त्रियांच्या कथा आल्या
नात्यांच्या गोत्यात तो फ़सला
अन फ़ारच संभ्रमात पडला
सत्तरच्या 'बा'ला पंचवीसची पणती
प्रेरणाच्या नवऱ्यांची नाही गिनती
सुनेपेक्षा सासू सुंदर कशी अन
तिनदा मरुन कुणी जिवंत कशी

प्रश्न त्याला सुटता सुटेना
अनोख्या खेळाचे नियम कळेना

पण त्याला एक समाधान झाले
मनुष्यकल्पनेचे कौतुक वाटले
आपली 'क्रिएशन' मोठी हुशार
'विश्व'कर्मा म्हणून त्यास धन्य वाटले

-- अभिजित गलगलीकर
आस धरून बसलो आहे
ना ही अर्थ होता माझ्या शब्दाना
ना ही अबोला होता या जीवाला
भान हरपून गेले आहे
काय झालय माहीत नाहि मला ??

बन्धनात शब्दान्च्या मी अडकतोय,
भाव मैत्रीचा मनी वसवतोय,
कधी हसतोय, कधी हसवतोय
मन माझे मलाच चकवतोय.

उन्हाने भिजून गेलो आहे मी
त्यागाने झलून गेलो आहे मी
श्रमाने थकून गेलो आहे मी
तुझ्या आठवनीत रुतून गेलो आहे मी

तूझा एक स्पर्श आणि त्याचा
व्यासन्ग मला इतके कर्म करायला
भाग पाडत आहेत.... तरी ही
त्या चातका सारखा तुझ्या वाटेवर
आस धरून बसलो आहे।

........ती अशी लाडाने जवळ येते तेव्हा........

ती अशी लाडाने जवळ येते तेव्हा
आकाशातली चांदणी हातात
आल्याचा भास होतो
किंवा असेही नाही,
कसल्या अनामिक गंधाने
भरून राहिलेला श्वास होतो.

ती अशी लटिके रुसू पाहते तेव्हा
आकाशातला चंद्र ढगात
हळूच लपून बसतो
किंवा असेही नाही,
माझा मिश्कील शब्दही
उगिच जपून असतो.

ती अशी डोळे भरून उदास पाहते
तेव्हा आकाशातली नक्षत्र थोडी
हलल्यासारखी वाटतात
किंवा असेही नाही,
मेघांच्या रांगा मनातून
चालल्यासारख्या वाटतात

ती माझी कविता माझ्याचसमोर वाचते तेव्हा
तिच्या डोळ्यांतून माझीच नव्याने
ओळख मला होत असते,
किंवा असेही नाही...
नाते अनामिक दोघांमधले
दोघांनाही कळत-नकळत
वळण सुंदरसे घेत असते...!
ती अशी लाडाने जवळ येते तेव्हा
हलकेच पापण्यांना अवचित जाग आली ...
हलकेच पापण्यांना
अवचित जाग आली
दिसलीस तू पुन्हा अन्
दिवसाच रात्र झाली

श्वासात बांधले मी
सखये तुझेच श्वास
नसतेस तू ही तेव्हा
असती तुझे आभास

भन्नाट गार वारा
देहास झोंबणारा
चाहूल तुझी अन्
अंगावरी शहारा

रात्री तुझा नि माझा
तो प्राण गुंफताना
चोरून पाहिले का
आकाश तारकांनी?...

हलकेच पापण्यांना
अवचित जाग आली

असा तो एखादाच असतो!

असा तो एखादाच असतो ...
जवळ नसुनही जवळचा वाटतो
नबोलताच खुप काही सांगुन जातो
मनातली सल मनातच ठेवत
मनात कुठेतरी घर करुन जातो !

असा तो एखादाच असतो ...
स्वःताच जग बदलुन जातो
आठवणींच्या पाउलखुणाच मागेठेवुन जातो
कधी आपणच त्या वाटेकडे बघत बसतो
खुणांचा मागोसा घेत कुठे तरी हरवतो !

असा तो एखादाच असतो ...
चुकल्या वाटेवर परत भेटतो
क्षणभर आपणच मग बावचळतो
डोळे बंद करुन त्याच्याकडे झेपावतो
पण डोळे उघडताच स्वप्नभंग होतो !

असा तो एखादाच असतो ...
स्वप्नातच तो आपल्याला हसवुन जातो
आपणच मग आपल्याला सावरतो
आरशात बघत स्वःतालाच विसरतो
मात्र तो..सुख देवुन दुःख घेवुन जातो


आठवतो आपला श्वास जसा
एकमेकांत मिसळला होता
भर दुपारच्या रखरखत्या ऊन्हात
कसा चांदण्यांचा पाऊस कोसळला होता

वाटलं नव्हतं ह्रुदय तुटलं तर
इतकं दुःख सोसावं लागेल
आज पर्यंत श्वासांनी मला, पण
यापुढे त्यांना पोसावं लागेल

तुझ्या आठवणींच्या साखर झोपेत
माझी कालची रात्र गोडव्यात सरली
पुर्वी स्वप्नांच्या जत्रेत मन जायचं, पण
काल स्वप्नांनीच मनात जत्रा भरली

'प्रेम' ..... शब्ध दोन अक्षरांचा
नुसता ऐकला तरी हर्ष होतो
आणि ऊच्चारला तर
दोन ओठांमध्ये स्पर्श होतो

तुझ्या डोळ्यातील इवलासा अश्रू
मला समुद्राहून खोल वटला
कारण मीचं होतो म्हणून
माझ्या डोळ्यात समुद्र दाटला

माझं दुःख बघवलं नाही
म्हणून एक ढग रडत होता
तुमचं आपलं काहीतरीचं
म्हणे तेंव्हा पाऊस पडत होता

पोरीने नेलं होतं काळीज चोरून!!
नटून थटून आली जेव्हा ती बेस्ट बसमधून...
काय सांगू मित्रांनो पोरीने नेलं काळीज चोरून!!

पाहताच तिला मी एकदम क्लीन बोल्ड झालो...
एप्रिल च्या कडकडीत दुपारी आय ऍम सो कोल्ड झालो!
भूक हरवली, झोप उडाली झालो दिवाना तिज पाहून...
काय सांगू मित्रांनो पोरीने नेलं काळीज चोरून!!

व्हॅलेंटाइन्सला ठरवलं, तिला सांगू मनातली गोष्ट...
पण दुर्भाग्य माझं असं की तिचे भाऊ होते फार धष्टपुष्ट!
गोष्ट राहिली बाजूलाच, आणि आलो मी हनुमान होऊन...
काय सांगू मित्रांनो पोरीने नेलं काळीज चोरून!!

मी ही हार मानणारा नव्हतो म्हटलं शोधू नवा मार्ग...
तडक जाऊन मग शोधून काढला मी एफवायबीएससी चा वर्ग!
जे काही पाहिले ते पाहतंच राहिलो डोळे विस्फारून...
काय सांगू मित्रांनो पोरीने नेलं काळीज चोरून!!

विश्वास बसता बसेना की ती वर्गासमोर उभी होती...
एफवाय च्या वर्गाला ती 'सी प्रोग्रॅमिंग' शिकवत होती!
जिच्यावर लाईन मारत होतो आलो तिलाच मॅडम म्हणून...
काय सांगू मित्रांनो पोरीने नेलं होतं काळीज चोरून!!


तुझ्या डोळ्यात बरसलेली ही कविता,
अश्रुंच्या शब्दात भिजलेली ही कविता.

राहुन राहुन डोळ्यांच्या कडातुन ओघळण्यास बैचैन ही कविता,
मोहक डोळ्यांच्या रगांत रंगलेली ही कविता.

तुझ्या पापण्यांच्या सावलीतुन पुढे सरकणारी ही कविता,
तुझ्या आठवणींचे थेंब डोळयातुन बरसवणारी ही कविता

तु दिलेल्या वेदना हसत मुखाने झेलणारी ही कविता
वेदनेच्या डोहात खोलवर बुडणारी ही कविता,

बघा जरा काय सांगु पाहते ही कविता.
मनातल्या सा-या वेदना सांगु पाहणारी ही कविता,
तुझ्या आठवनीची जाणीव करणारी ही कविता

जिंकल्यावरही ’फ़क्त तुझ्यासाठीच’ हरणारी ही कविता
तुझ्यासाठी आता शेवटचं रडणारी ही कविता.......

प्रभाते मनीं राम चिंतीत जावा

संसार दु:खमय आहे' याबद्दल समर्थांच्या मनात तिळमात्र संदेह नाही. पण माणसाने जर विवेकपूर्ण जीवनाचे नियोजन केले, तर त्याला याच संसारात ईश्वरप्राप्ती होऊ शकते. म्हणून समर्थ म्हणतात-

नव्हे सार संसार हा घोर आहे। मना सज्जना सत्य शोधूनि पाहें।।

जनीं वीष खातां पुढें सूख कैचें। करी रे मना ध्यान या राघवाचें।।

घनशाम हा राम लावण्यरूपीं। महां धीर गंभीर पूर्ण प्रतापी।।

करी संकटीं सेवकाचा कुढावा। प्रभाते मनीं राम चिंतीत जावा।।

देह नश्वर आहे आणि जग दु:खमय आहे म्हणून निराश व्हायचे कारण नाही. श्रीराम आनंदघन आहेत, शाश्वत आहेत आणि प्रेमस्वरूप आहेत. त्यामुळे त्यांची कास धरल्यास हा संसार तरून जाणे एक खेळ आहे. रामचंदांचे ध्यान करावे हे सांगताना समर्थ ध्यानाची सोपी आणि सुलभ व्याख्या करतात. रामाचे चिंतन करणे म्हणजे रामाचे ध्यान करणे. आपण विषयचिंतन करून दु:खी झालो आहोत. तेव्हा श्रीरामाचे चिंतन करून सुखी होणे शक्य आहे.

प्रभू रामचंद मेघासारखे श्यामल आहेत, असे समर्थ म्हणतात. मेघ अतिशय सुंदर असतात. त्यांच्यात पाणी भरलेले असते. याचा अर्थ, रामराय कोरडे नाहीत. त्यांच्यात प्रेमाचा ओलावा आहे. मेघ उदार आहेत; कारण ते भूतलावर पाण्याचा वर्षाव करतात. रामचंदांचा प्रेमळ स्पर्शही साधकाला नवसंजीवन प्रदान करतो. राम धैर्यवान आहेत. रामाचे चिंतन केल्यास साधकाचे भयदेखील कमी होईल; कारण संकटकाळी मी एकटा नाही. माझ्याबरोबर माझे रामराय आहेत, ही भावना दिलासा देते. राम सागरासारखे गंभीर आहेत. उथळ माणूस साधना करू शकणार नाही. म्हणून रामाचे ध्यान करून साधकाने रामाची खोली प्राप्त करून घ्यावी.

राम कोदंडधारी आहेत. प्रत्यक्ष यमराजही रामाला पाहून घाबरतात. असे राम माझ्या अवती-भोवती असतील, तर मी य:कश्चित मानवाला का घाबरावे? मात्र रामाची कृपा संपादन करण्यासाठी 'विवेके तजावा अनाचार हेवा' अशी महत्त्वाची सूचना समर्थ देतात. मी अनैतिक असेन किंवा कोणाचा द्वेष करीत असेन, तर माझ्या हातून रामाचे चिंतन होऊ शकणार नाही. द्वेषाचे चिंतन फार खोलवर असते. रामाचे चिंतन खोलवर जाण्यासाठी मला द्वेष सोडावा लागेल. माता शारदादेवी म्हणतात- 'तुम्हाला खरेच मनाची शांती हवी आहे काय? तर मग दुसऱ्याचे दोष पाहायचे बंद करा.' रामाचे चिंतन करताना मद आणि आळस हे दोन शत्रूदेखील आड येतात. माणसाला यश, पैसा, सत्ता, नेतृत्व, कार्य या सर्वांनी मद चढतो. असा अहंकारी मनुष्य भगवंताचे चिंतन खोलवर नाही करू शकणार. हे दोष नाहीसे होण्यासाठी साधकाने सतत भगवंताच्या नामात राहण्याचा अभ्यास करावा. मनातल्या मनात भगवंताच्या नानाविध गुणांची सतत आठवण ठेवावी.

भगवंताचे चिंतन करताना माणसाला पैसे भरावे लागत नाहीत. तसेच राम ही दोन्ही अक्षरे इतकी सोपी आहेत की, त्यांच्या उच्चारात लेशमात्र कष्ट नाहीत. एकदा नामावर श्रद्धा ठेवून जीव भगवद्चिंतनात मग्न झाला म्हणजे त्याला भाराभर ग्रंथ वाचण्याची गरज नाही. ईश्वरप्राप्तीचे इतरही अनेक मार्ग आहेत. पण ते खडतर आहेत. भगवंताचे चिंतन करण्यासाठी श्रद्धा हे भांडवल पुरेसे आहे. पण तीर्थयात्रा अथवा दानधर्म करावयाचा असल्यास गाठीला पैसा हवा. नर्मदा प्रदक्षिणा करायची झाल्यास अथवा उपास-तापास केल्यास देहाला खूप कष्ट आहेत. यज्ञ करायचा असल्यास तुम्हाला यज्ञाचा अधिकार असला पाहिजे. मात्र भगवंताचे ध्यान करणे हा सर्व जिवांचा जन्मसिद्ध हक्क आहे. भगवंत दयाळू असल्यामुळे भक्ताचा भाव पाहून तो त्याला साहाय्य करतो. म्हणून समर्थ म्हणतात-

बहूतांपरीं संकटें साधनाचीं। व्रतें दान उद्यापनें तें धनाचीं।।

दिनाचा दयाळू मनीं आठवावा। प्रभाते मनीं राम चिंतीत जावा।।

समर्थांच्या मते भगवद्चिंतनाची ही साधना सर्व साधनांचा राजा आहे. फक्त हे सोपे असल्यामुळे त्याच्या उपयोगितेबद्दल साधकाच्या मनात संदेह असतो. तुकाराम महाराज तर म्हणतात-

वेद अनंत बोलिला। अर्थ इतकाचि साधिला।।

विठोबासी शरण जावे। निजनिष्ठे नाम घ्यावे।।

कलियुगात कर्मकांड, यज्ञयाग, सर्वसंगपरित्याग या गोष्टी जशा व्हायला पाहिजे, तशा शुद्ध स्वरूपात घडणार नाहीत. यज्ञ करणारे पुरोहित जर पैशाचे लोभी असतील किंवा पुजेसाठी वापरलेले साहित्य काटकसरीने कनिष्ठ दर्जाचे वापरले असेल, तर त्याचे योग्य ते फळ मिळणार नाही. पण श्रद्धापूर्वक भगवंताचे ध्यान केल्यास भगवंत धावत भक्ताला भेटायला येतो.

- सुनील चिंचोलकर

Tuesday, June 26, 2007

तु समजु नाही शकलीस अन मी बोलु नाही शकलो
माझ्या डोळ्यात लपवलेले ते गुपित
त्या माझ्या मनातल्या भावना
ती नकळतशी जाणीव
तु समजु नाही शकलीस अन मी बोलु नाही शकलो

माझ्या स्वप्नात बनलेली एक कहानी
ती सांगत होतो तुला मी डोळ्यांनी
जीला शब्दात उतरवु नाही शकलो
तु समजु नाही शकलीस अन मी बोलु नाही शकलो

प्रेमाचे ते चार क्षण
आता हळु हळु बदलु लागले
त्या कहानीतले स्वप्न अधुरेच राहीले
कधी न सांगीतलेलं
कधी व्यक्त न केलेलं
तु समजु नाही शकलीस अन मी बोलु नाही शकलो

तुला निरोप देतना माझा जीव जात होता
तो जाणारा जीवही तुझ्यातच होता
तु अशी दुर नको जाऊस हे आसवांतुन सांगत होता
ते तु समजु नाही शकलीस अन मी बोलु नाही शकलो

एक दिवस असाच मी या दुनियेतुन गेलो
तुला विसयायच्या प्रयत्नात पुरता संपलो
मी गेल्याची बातमी
तुला कळाली नाही
अनं मी कळवु नाही शकलो

-- सचिन काकडे
मी असतो कधी इथे
कधी हरवतो तिथे
स्वप्नांत वसलेला तो
माझा गाव नाही

डोळ्यात असती पाणी
हसू चेहृयावरती
फसवण्याचा तुम्हाला हा
माझा डाव नाही

होतो कसा मी
आहे कसा मी
शोधूनी जाणले अजुनी
मजला नाव नाही

सांगू कसे तुम्हाला
पटणार तसे नाही
मी कसा अजुनी
मजला च ठाव नाही

--पंकज तिजोरे
शिवशिवतात आज हात हे
व स्पर्श मजला देशील का?
सलशीत ओठ ओठांवर माझ्या
क्षण एक तरी टेकवशीळ काय?

केसांची तुझ्या मजा आहे
रळतात ते तुझ्या गालांवरूनच
कितीदा जळतो त्यांवर अन्
झुरतो दुरून दुरुनच


प्रीत माझी तुझी
यंदा जमेल अस वाटत आहे
का कुणास ठाऊक मला
तुझच बोलन पटत आहे

रूक्ष होऊ देत सुमनाला
पाहता तुज उमळतील
लिहिता न येणआर्‍यालाही
कवितेचे शब्द उमगतील

रूपाला सहज देखता तुझ्या
पार वेडा जाहलो
लीन होऊन भक्तित तुझ्या
मी धन्य धन्य जाहलो

स्नेहाची बरसात होईल तुझ्यावरी
सून एकदा पहा तरी
क्ष थरांची भरुन पोकळी
ठेव अधर माझ्या अधराणवरी

-- पंकज तिजोरे
बसची वाट पाहात होतो मी उभा
आकाशात ढगांची भरली होती सभा

अन् ती दिसली मला जराशी वेडी पिशी
सावरत होती पदरला तिच्या काशीबशी

पदर काही केल्या तिच्याने सावरत नव्हता
वादळवाराही त्याचा हट्ट सोडत नव्हता

नभात ढगांची आणखी गर्दी वाढली
टपोऱ्या थेंबांनीही आता तिची कळ काढली

जरासा सहारा म्हणून ती थांब्याकडे वळली
तिची गोड मुद्रा तेव्हा मी न्याहळली

जराशी गोंधळलेली ती कावरी झाली होती
अन् पावसानेही चांगलीच भिजली होती

excuse me म्हणत तिने पुस्तक माझ्या हातात दिले
त्याच क्षणी माझे काळीज झटकन उडून गेले

आवरून सावरून थोडे हसून ती thanx म्हटली
गालावरच्या थेम्बाने तिच्या खळीत उडी घेतली

अन् पुस्तक हातात घेऊन ती परत निघाली
माझी धुंद नजर आताशी ध्यानावर आली

तिला काही म्हणायच्या आत ती निघून गेली
कळली नाही कशी आणि कुठे गायब झाली

अहो वाचकांनो जरा माझ्यावर कृपा करा
तुमच्या मित्र-मैत्रिणींना माझी ही कविता forward करा

काय सांगता तुमच्या आमच्यात ती गवसावी
अन् तिची माझी भेट परत घडून यावी

म्हणा मला वेडा-खूळा किंवा जे म्हणायचय
पण त्या परीशी मला परत एकदा भेटायचय...

--पंकज तिजोरे
काल पाऊस कोसळत होता
मुसळधार असुनही कोरडाच होता,
ढग असुनही आभाळात भरपुर
चंद्र आज एकटाच होता।

सागराचे आणी माझे
कधीही सुर जुळत नाहीत,
कारण माझ्या मनातील वादळे
त्यालाही कधीही दिसत नाहीत.

जिवनाची लढाई आज
एकटाच असा मी करत आहे,
सखे तुझी साथ मिळाली तर
विजय माझा नक्की आहे.

सरतेशेवटी मरते ति काया
प्रेम काही मरते नसते,
शेवटी मरुन जगण्यासाठी
प्रत्येक मन व्याकुळ असते.

तुझा प्रत्येक अदांचा मी
मनात संग्रह करत गेलो,
त्याच भावनांचा संग्रहातुनच
मी माझा कवीता करत गेलो.

प्रत्येक माणुस येता जाता
मला विचारतो काय जिवन कसं चालले आहे?
कसं काय सांगु त्यांना
की मी माझ्या दारात मरण आहे।

--ओंकार तोरसकर


वाघाच्या जबड्यात घालुनी हात ............

वाघाच्या जबड्यात घालुनी हात
मोजिते दात जात ही आमुची
पहा चाळुनी पाने पाने
आमुच्या इतिहासाची

पुरुष काय पण स्त्रिया ही लढल्या परंपरा ही आमुची
तुम्हा काय ठाऊक ती लढली मर्दानी झाशीची
दाभाड्याची उमा ती लढली चन्नमा चित्तुरची
पहा चाळुनी पाने पाने आमुच्या इतिहासाची


जिवंत वीर तर लढले लढले नवल ते काय घडले
धडवेगळे शिर झाल्यावर धड ते अवघे लढले
मुरारबाजी म्हणती त्याला अमर कथा ही त्याची
पहा चाळुनी पाने पाने आमुच्या इतिहासाची

वंशज आम्ही रामकृष्ण अन् गुरु गोविंदसिंगाचे
तसेच आमुच्या शिवबाचे अन् प्रताप रणा याचे
आम्हा बरोबर लढण्या नसेल व्यली माय कुणाची
पहा चाळुनी पाने पाने आमुच्या इतिहासाची

दुष्ट हेतुने आल जरी तू गिळण्या हिंदुस्थान
तुम्हालाच तो गिळेल तुमचे बनेल कब्रस्थान
दुष्ट शत्रुचे मढे गाडण्या जमीन पुरते आमुची
पहा चाळुनी पाने पाने आमुच्या इतिहासाची



तो फ़क्त एक क्षण भान हरवून गेला
हरलो पण तो मला जिंकवून गेला

पावसाचं काय, तो नेहमीच येतो
प्रेमाचा एकच थेंब चिंब भिजवून गेला

चांदण्यातही आता मला तीच दिसते
जणू तो चंद्र मला फ़सवून गेला

देवळातही दुसरं काही मागवेना
नास्तिकाला तो श्रद्धाळू बनवून गेला

मी फ़क्त एक साधा चित्रकार होतो
अद्रुश्य रंगात मला तो रंगवून गेला

शब्द सुद्धा अपुरे पडू लागले
मनाला घातलेला बांध तो उसवून गेला॥

-- अभिजित गलगलीकर
हल्ली तसं बाळुचं बरं चललं होतं
केसात चांदी अन पोट थोडं सुटलं होतं
वाढलेलं वजन बाळीनं चारचौघात काढलं होतं
बाळुने मात्र नेहेमी बाळीला वेड्यात काढलं होतं

बाळुनेही बाळीला वजनावरुन चिडवलं होतं
डाएट जिम वगैरे नाटक केव्हाच करुन झालं होतं
वजन मात्र दोघांचं वाढता वाढता वाढत होतं
कंटाळुन मग बाळीनं पोहायचं खुळ काढलं होतं

तिला शिकवायचं म्हटल्यावर त्याच्या पोटात गोळा आला
बाळीही काही कमी नव्हती तिने आता हट्टच धरला
चार दिवस झाले तरी बाळु पोहायला शिकवेना
नवाकोरा पोहोण्याचा पोषाख बाळीला घालायला मिळेना

बाळी मुळातच हुषार तिने मग एक युक्ती केली,
कॉलनीतल्या मैत्रिणींना पोहायची कल्पना तिने सुचवली
बाळुच्या शिकवणीची तिनेच मुद्दम जाहीरात केली
मैत्रीणींना शिकवायचं म्हटल्यावर बाळुचीही नियत बदलली

दिवस ठरला पंचांग बघुन वेळ देखील ठरली
सुंदर सुंदर स्वप्नं बघत बाळुची रात्र सरली
वेळ होताच पोहायची, बाळुचा जीव खालीवर झाला
पोहोण्याच्या पोषाखात त्यांना पाहुन बाळु धन्य झाला

"बाळासाहेब बेस्ट लक" शेजारचा जोशा कुचकट बोलला
गणपती बाप्पा मोरया म्हणत बाळुने पटकन सुर मारला

पाण्यात पोहता पोहता त्याने बाळीला पाण्यात बोलावले
बाळीचा काही धीर होइना तिने मैत्रिणीला ढकलले
मैत्रिण सुद्धा हुषार तिने दुसरीला नेमके ओढले
दोघी पडल्या बाळुच्या अंगावर बाळुचे कंबरडे मोडले

एकी ने धरली पाठ, धरला एकीने गळा
मेलो बुडलो वाचवा वाचवा बाळु ओरडु लागला
मन्नु नावाचा ट्रेनर होता तिथे त्याने हे पाहिले
उडी मारली पटकन त्याने तिघांना ओढुन काढले

खुष झाल्या बायका सगळ्या हवा गेली बाळुची
तिथल्या तिथेच बंद पडली शिकवणीही बाळुची
बाळुची हौस भागली तरी बायका पोहायला शिकताहेत
मन्नुबुवा मस्त मजेत पोहोण्याचे धडे देताहेत

लोक साले कुचकटच काय नको नको ते बोलाअहेत
म्हणतात बाळुने झाड लावलं मनोबा फ़ळं खाताहेत

-- मन्नू
चार पावलं आपण
सोबत चालत जाऊ
तुझे आणि माझे सूर
कुठवर जुळतात पाहु...

अर्थात जमत असेल तर चल
मी आग्रह करणार नाही
आज तरी, "तुला यावच लागेल,
असा हट्ट ही धरणार नाही

पण मनातल्या मनात कुढण्यापेक्षा
व्यक्‍त करणं बरं असतं
कारण इथून तिथून ऐकलेलं
सारंच काही खरं नसतं

कुणी कुणाला का आवडावं
हे सांगता येत नाही
चार चौघांना विचारून कुणी
हृदय देत नाही

तसंच काहीसं माझं झालं
त्याच धुंदीत propose केलं
जवळ अशी कधी नव्हतीसंच
propose ने आणखीच दूर नेलं

जे झालं ते वाईट झालं
पण झालं ते बरंच झालं
खरं सांगणं गुन्हा असतो
एव्हढं मात्र लक्षात आलं

जाऊ दे,
झालं गेलं विसरून जा
मागे न वळता चालत राहा
मला विसर असं मी म्हणणार नाही
पण तू तो प्रयत्न करून पाहा...

थांब...
इथून पुढं मला एकट्यालाच जायचंय
पण धन्यवाद; तू इथवर आलीस...
सारं आयुष्य नसलीस तरी
चार पावलं माझी झालीस....


सुगंधी झाड
ती कॉलेजला येताना
मोग-याचा गजरा माळुन यायची
सुगंधाचं झाड हौउन
कॉलेजभर दरवळायची

तिच्या गज-यातली बंडखोर फ़ुलं
इथे तिथे सांडायची
मलाही सवयच लागली होती
सांडलेली फ़ुलं जमवायची

वाटायचं त्या बंडखोर फ़ुलांना
तिचीच आतुन फ़ुस आहे
माझ्यासाठी फ़ुलं सांडण्यात
नियतीचा काही डाव आहे

कॉलेज संपेपर्यंत हे असंच चाललं
मग माझं सुगंधी झाड कुठेतरी हरवलं
कॉलेज संपल्यावर आपापल्या वाटेनं गेलो
आपापल्या जगात आम्ही छान रमलो

परवा सहज मी जुनी डायरी उघडली
डायरीत जपुन ठेवलेली फ़ुलं सापडली
माझ्या भावनांसारखीच फ़ुलंही सुकलेली
पण वाळक्या फ़ुलांत तिची आठवण सुगंध बनुन राहीलेली


आसवांनी मी मला भिजवु कशाला?......
एव्हढेसे दुःख मी सजवु कशाला?......

लागले वणवे इथे दाही दिशांना?......
एक माझी आग मी उजवु कशाला?......

मी उन्हाचा सोबती घामेजलेला?......
चंद्रमा प्राणात मी रुजवु कशाला?.......

रात्र वैर्‍याची पहारा सक्त माझा?......
जागणारे शब्द मी निजवु कशाला?......

-- सुरेश भट

बायकांचं जग

कोण म्हणतो जग पुरुषांचं आहे. अहो, नीट पाहा . जग बायकांचं आहे. स्त्रीप्रधानच संस्कृती आहे आपली.

त्याला वर्गात पोहोचायला उशीर झाला, तर शिव्या पडतात.

तिला उशीर झाला, तर ' हल्ली बसेस लेटच येतायत' म्हणून सरच तिचं स्वागत करतात.

त्यानं तिच्याशी बोलण्याचा प्रयत्न केला, तर म्हणतात, '' साला लाइन मारतोय बघ!''

ती त्याच्याशी बोलली, तर फक्त विशुद्ध मैत्री.

ती रडली, तर ती म्हणेल ते खरे.

तो रडला तर म्हणतात, पोरींसारखे रडणे शोभत नाही बरे.

मुलीला अपघात झाला, तर ती इतरांची चूक.

मुलाला अपघात झाला, तर ती फक्त त्याचीच चूक.

मुलगा स्त्रियांसाठी राखीव जागेवर बसला, तर तो मॅनरलेस, असंस्कृत.

मुलगी इतर सीट्सवर बसली, तर तिचा तो हक्कच.

तिनं मुलासारखा पोशाख केला, तर तिला आधुनिक म्हणतात.

त्यानं मुलीचा पोशाख केला, तर त्याला... तुम्हाला माहितीये काय म्हणतात!!!

Monday, June 25, 2007

सुचना : हा लेख वाचण्यासाठी तुम्हाला या फ़ोटंसची गरज पडेल. http://www.loksatta.com/MillenniumVarun.zip

`vççí Sbì^çÇ` vççJç箳çç SkçÀç çEnoçÇ çÆ®ç$çhçìçlç DççÆvçuç kçÀhçÓj®çí hçç$ç DçççÆCç l³çç®çç çÆcç$ç mççjKçí kçÀçíCçl³çç vçç kçÀçíCçl³çç Dç[®çCççÇlç mççhç[lççlç. DççÆvçuç kçÀhçÓj Òçl³çíkçÀ JçíUçÇ l³ç箳çç çÆcç$ççuçç mççbiçlççí, `[jçí cçlç. yççÇ hçç@çÆPççÆìJn`. çÆ®ç$çhçì箳çç MçíJçìçÇ, yçN³çç®ç iççWOçUçlçÓvç hççj hç[u³ççJçj lççí çÆcç$ç çÆJç®ççjlççí, `³çí yççÇ hçç@çÆPççÆìJn, yççÇ hçç@çÆPççÆìJn kçw³çç nÌ?` l³ççJçj DççÆvçuç kçÀhçÓj cnCçlççí `cçíjç yuç[ ûçáhç nÌ ³ççj`.
yççÇ hçç@çÆPççÆìJn ³çç cçb$çç®ççÇ DçMççÇ çÆKçuuççÇ G[JçuçíuççÇ hçççÆnu³ççJçj kçáÀCççuççnçÇ hçìkçÀvç nmçÓ ³çíF&uç. lçmçb cçuççnçÇ Dççuçb. hçCç vçblçj DççÆOçkçÀ iççbYççdzçç&vçí çÆJç®ççj kçÀjlççvçç Dçmçb uç#ççlç Dççuçb, kçÀçÇ cççCçmçç®çç yuç[ ûçáhç kçÀçíCçlççnçÇ Dçmçuçç lçjçÇ ®ççuçíuç, hçCç l³ççuçç yççUkçÀ[Ó yççÇ hçç@çÆPççÆìJn®çb®ç çÆcçUç³çuçç nJçb. kçÀçjCç ³çç yççÇ hçç@çÆPççÆìJn®³çç cçb$çç®ççÇ mççLç vçmçíuç, lçj Dçç³çá<³ç kçÀþçÇCç nçíF&uç. cçuçç SkçÀ iççíä DççþJçlçí. SkçÀç cnçlççN³çç yççF&uçç SkçÀoç Dççiçiçç[çÇlç SkçÀ cççCçÓmç Yçíìlççí. l³çç®ççÇ SkçÀç iççJççlçÓvç oámçN³çç iççJççlç yçouççÇ PççuçíuççÇ Dçmçlçí DçççÆCç lççí Dççlçç l³çç oámçN³çç iççJççlç çÆvçIççuçíuçç Dçmçlççí. cnçlççjçÇMççÇ yççíuçlççvçç lççí cççCçÓmç cnCçlççí, `kçÀMççÇ DçmçlççÇuç vçJ³çç iççJççlççÇuç uççíkçÀb kçÀç³ç cççnçÇlç?` cnçlççjçÇ çÆJç®ççjlçí, `DççOççÇ®³çç iççJççlçuççÇ uççíkçÀb kçÀMççÇ nçílççÇ?` lççí cnCçlççí, `DçiçoçÇ JççF&ì. DççÆpçyççlç kçáÀCççMççÇ yççíuçç³çuçç, cçolç kçÀjç³çuçç vçkçÀçí Dçmçç³ç®çb l³çç cççCçmççbvçç. kçÀOççÇ SkçÀoç çÆlçLçÓvç pççlççí³ç Dçmçb cçuçç Pççuçb nçílçb.` l³ççJçj lççÇ cnçlççjçÇ cnCçlçí, `Dçjíjí, cçiç Dççlçç lçÓ p³çç iççJççlç çÆvçIççuçç Dççnímç çÆlçLçuççÇ uççíkçÀbnçÇ lçMççÇ®ç Dççnílç. kçÀmçb Jnç³ç®çb lçáPçb?`

kçÀçnçÇ çÆoJçmççbvççÇ oámçN³çç SkçÀç ÒçJççmççlç çÆlçuçç DççCçKççÇ SkçÀ cççCçÓmç Yçíìlççí. lççínçÇ l³çç®çb iççJç mççí[Óvç oámçN³çç iççJççlç jçnç³çuçç çÆvçIççuçíuçç Dçmçlççí. DçMçç®ç içhhçç mç᪠nçílççlç. cnçlççjçÇMççÇ yççíuçlççvçç lççí cççCçÓmç cnCçlççí, `kçÀMççÇ DçmçlççÇuç vçJ³çç iççJççlççÇuç uççíkçÀb kçÀç³ç cççnçÇlç?` cnçlççjçÇ çÆJç®ççjlçí, `DççOççÇ®³çç iççJççlçuççÇ uççíkçÀb kçÀMççÇ nçílççÇ?` lçj lççí cnCçlççí, `DççÆlçMç³ç sçvç, KçÓhç pççÇJç uççJçCççjçÇ, cçolççÇuçç lçlhçj. lçí iççJç mççí[çJçmçb®ç Jççìlç vçJnlçb cçuçç.` l³ççJçj lççÇ cnlççjçÇ cnCçlçí, `Dçjí kçÀçUpççÇ kçÀMççuçç kçÀjlççímç? Dççlçç lçÓ p³çç iççJççlç çÆvçIççuçç Dççnímç çÆlçLçuççÇ uççíkçÀbnçÇ lçMççÇ®ç Dççnílç. cçpçílç jçnMççÇuç çÆlçLçí.`
cnçlççjçÇ Dçmçb kçÀç cnCççuççÇ? çÆlç®çb cnCçCçb Kçjb Dçmçíuç kçÀç? kçÀç lççÇ içccçlç kçÀjlç nçílççÇ? nçÇ®ç iççíä DçkçÀyçjçvçb çÆyçjyçuççuçç mççbçÆiçlçuççÇ DçmçlççÇ DçççÆCç çÆJç®ççjuçb Dçmçlçb, kçÀçÇ `p³çç iççJççbvçç lççÇ cççCçmçb çÆvçIççuççÇ nçílççÇ lççÇ iççJçb cnçlççjçÇvçb kçÀOççÇnçÇ hçççÆnuççÇ vçJnlççÇ, kçÀçÇ l³çç iççJççlçu³çç uççíkçÀçbvçç lççÇ kçÀOççÇ YçíìuççÇ vçJnlççÇ. lçjçÇnçÇ çÆlçvçb sçlççÇþçíkçÀhçCçí l³çç oçívç iççJççbyçÎuç çÆJçOççvçb kçÀMççÇ kçíÀuççÇ? lççÇ Kççíìb yççíuçlç nçílççÇ kçÀç?` lçj ®ççCçç#ç çÆyçjyçuççvçb GÊçj çÆouçb Dçmçlçb, `vççnçÇ, lççÇ Kççíìb yççíuçlç vçJnlççÇ. çÆlç®çb cnCçCçb hçÓCç&lç: Kçjb çÆvçIççuçb Dçmçlçb kçÀçjCç çÆlçuçç cççCçmç箳çç Dç@çÆììîçÓ[®çç l³ç箳çç pççÇJçvççlçu³çç DççvçboçMççÇ kçÀç³ç mçbyçbOç Dçmçlççí lçí cççnçÇlç nçílçb. DççhçCç Dççhçu³çç [çíUîççbvççÇ vççnçÇ lçj Dççhçu³çç Dç@çÆììîçÓ[vççÇ pçiç yçIçlç Dçmçlççí DçççÆCç Dççhçu³ççuçç lçí pçiç pçmçb çÆomçlçb lçmçb®ç DççhçCç pçiçlççí, nínçÇ çÆlçuçç çÆl箳çç Dçç³çá<³ççvçb çÆMçkçÀJçuçb nçílçb.` DçkçÀyçjçvçb ³çç GÊçjçJçj KçÓ<ç nçíTvç çÆyçjyçuççuçç vçkçwkçÀçÇ yç#ççÇmç çÆouçb Dçmçlçb. Kçjb lçj Dççhçu³ççhçÌkçÀçÇ DçvçíkçÀçbvçç ní GÊçj mçá®çuçbnçÇ Dçmçíuç। Dççhçu³çç GÊçjç®ççÇ kçÀoj kçÀjCççjç yççoMççnç Dççhçu³çç Dççmçhççmç vççnçÇ, cnCçÓvç JççF&ì JççìÓvç IçíC³çç®çb cçç$ç kçÀçjCç vççnçÇ. kçÀçjCç Dççhçuçb GÊçj pçj DççhçCç®ç kç=ÀlççÇlç GlçjJçuçb, lçj lçí kçíÀJç{b cççíþb yç#ççÇmç þjíuç vççnçÇ kçÀç? hçCç pççÇJçvççkçÀ[í yçIçC³çç®çç hçç@çÆPççÆìJn Dç@çÆììîçÓ[ þíJçç Dçmçb cnCçCçb pçíJç{b mççíhçb Dçmçlçb, lçíJç{b lçí cnCçCçb Òçl³ç#ççlç GlçjJçCçb mççíhçb vççnçÇ ³çç®ççnçÇ DçvçáYçJç DççhçCç hççJçuççíhççJçuççÇ Içílç Dçmçlççí.

hçç@çÆPççÆìJn Dç@çÆììîçÓ[ cnCçpçí kçÀç³ç hçCç vçícçkçÀb? (DççÆlç) hççÆjçÆ®çlç oçKçuçç Ðçç³ç®çç lçj hçíuçç DçOçç& Yçjuçíuçç çÆomçCçb cnCçpçí hçç@çÆPççÆìJn Dç@çÆìì³çÓ[. cççP³çç DçiçoçÇ pçJçU®³çç vççl³ççlçu³çç SkçÀç çÆvçJ³ç&mçvççÇ, çÆvç³ççÆcçlç Dççnçj IçíCççN³çç, J³çç³ççcç kçÀjCççN³çç J³çÊçÀçÇuçç pçícçlçícç ®çççÆUMççÇ Dççíuççb[u³ççJçj Ëo³ççÆJçkçÀçj Dçmçu³çç®çb çÆvçoçvç Pççuçb. (DçMçç cççCçmççuçç Ëo³ççÆJçkçÀçj kçÀç pç[çJçç nç JçÌÐçkçÀMççm$ççuçç DçÐççhç mççí[Jçlçç vç Dççuçíuçç ÒçÍç> Dççní.) l³çç®ççÇ DçBçÆpçDççíhuççmìçÇ PççuççÇ, hçCç lççÇvç cççÆnv³ççblç lççÇ kçáÀ®çkçÀçcççÇ þjuççÇ. cçiç yçç³çhççmç kçÀjçJççÇ uççiçuççÇ. yçç³çhççmçvçblçj Yçíìç³çuçç Dççuçíu³ççb®çb nç ©iCç®ç SkçÀ ÒçkçÀçjí mççblJçvç kçÀjlç Dçmçí. `Dçnçí cççÇ çÆkçÀlççÇ Yççi³çJççvç. nçì& Dç@ì@kçÀ ³çç³ç®³çç DççOççÇ çÆvçoçvç Pççuçb. cnCçÓvç yçjb vçç. çÆMçJçç³ç Dççpç hçáC³ççmççjK³çç Mçnjçlç nçílççí cnCçÓvç hçìkçÀvç Ghç®ççj Pççuçí. uççKç oçívç uççKç ©hç³çí Yçjlççvçç #çCçYçjnçÇ çÆJç®ççj vç kçÀjC³ççFlçkçÀçÇ Síhçlç Dççní ní çÆkçÀlççÇ Yççi³ç DçççÆCç Dççlçç hçá{í kçÀçUpççÇ IçílçuççÇ J³çJççÆmLçlç lçj kçÀçnçÇ Òçç@yuçícç vççnçÇ.`
pçj l³ççvçb `cçuçç®ç Dçmçb kçÀç Pççuçb, Dççlçç cççPçb hçá{b kçÀç³ç nçíCççj, Dççlçç cççP³ççJçj çÆkçÀlççÇ yçbOçvçb DççuççÇ` Dçmçb cnCçlç Dççpççjç®çç yççT kçíÀuçç Dçmçlçç lçj l³çç®çb DçççÆCç l³ç箳ççyçjçíyçj Flçjçb®çb Dçç³çá<³ç çÆkçÀlççÇ oá:Kçç®çb Pççuçb Dçmçlçb? hçCç nçÇ PççuççÇ DçiçoçÇ ìçíkçÀç®ççÇ iççíä. pççÇJçvçcçjCç箳çç mççÇcççjí<çíJçj®ççÇ. Dççhçu³çç jçíp箳çç pççÇJçvççlçu³çç çÆkçÀlççÇ mççO³çç mççO³çç iççíäçRcçO³çí ³ççíi³ç Dç@çÆììîçÓ[cçáUí çÆkçÀlççÇ ®ççbiçuçç HçÀjkçÀ hç[Ó MçkçÀlççí DçççÆCç Dç³ççíi³ç Dç@çÆììîçÓ[cçáUí çÆkçÀlççÇ çÆJçvççkçÀçjCç DççhçCç oá:Kç Dççí{JçÓvç Içílççí ³çç®çç çÆJç®ççj kçíÀuçç Dççní DççhçCç kçÀOççÇ? SkçÀ DçiçoçÇ mççOçç Òçmçbiç DççþJçlççí cçuçç. cççÇ kçÀç@uçípççlç Dçmçlççvçç®çç. cççÇ vçákçÀlççÇ®ç cçábyçF&uçç pççTvç Dççuçí nçílçí. Dçç³çá<³ççlç hççÆnu³ççboç®ç DçççÆCç SkçÀìçÇ®ç. hçCç J³çJççÆmLçlç pçcçuçb mçiçUb. cççÇ kçáÀþínçÇ ®çákçÀuçí vççnçÇ, uççíkçÀuç yçouçu³çç, yçmç yçouçu³çç, mçáKçªhç hçjlç Dççuçí. (cççPçb lççíJçj®çb mçJç& Dçç³çá<³ç hçáC³ççlç içíuçb nçílçb ní mççbiçç³çuçç nJçb FLçí.) l³ççvçblçj cççP³çç SkçÀç cçÌçÆ$çCççÇJçj lçMççÇ JçíU DççuççÇ. cçuçç lççÇ mçuuçç çÆJç®ççª uççiçuççÇ. cççÇ cnìuçb pçç kçÀçÇ, l³ççlç kçÀç³ç. lçj lççÇ cnCççuççÇ, uççíkçÀuç®ççÇ lççÇ Yççvçiç[ cçuçç mçáOçjCççj vççnçÇ, Jççìílç kçáÀþí yçboçEyço hç[uççÇ uççíkçÀuç lçj? çÆMçJçç³ç cçuçç cçábyçF&lç çÆpçLçb pçç³ç®çb Dççní l³çç çÆþkçÀçCçç®çç jmlçç cçuçç vççÇì cççnçÇlç vççnçÇ. cççÇ cnìuçb cçiç çÆJç®ççj kçáÀCççuçç lçjçÇ. lçj cnCççuççÇ, Dçmçb kçÀmçb çÆJç®ççj kçáÀCççuçç lçjçÇ? cççÇ çÆJç®ççjuçb DçççÆCç l³çç cççCçmççvçb cçáÎçcç ®çákçÀçÇ®çç jmlçç mççbçÆiçlçuçç DçççÆCç cçuçç HçÀmçJçÓvç YçuçlççÇkçÀ[í®ç vçíuçí lçj? Dçiç cçiç SKççÐçç yççF&uçç çÆJç®ççj çEkçÀJçç oákçÀçvççlç yçmçuçíu³çç cççCçmççuçç çÆJç®ççj, ®ççjhçç®ç pçCççbvçç çÆJç®ççªvç Kçç$ççÇ kçÀªvç Içí, Dçmçí DçvçíkçÀ mçuuçí cççÇ l³ççJçj çÆlçuçç çÆouçí. hçCç Òçl³çíkçÀ mçuu³ççlç çÆlçuçç kçÀçnçÇ vçç kçÀçnçÇ Kççíì çÆomçlç nçílççÇ. lçíJnç cçuçç hççÆnu³ççboç mçç#ççlkçÀçj Pççuçç, kçÀçÇ Dçmçç vçkçÀçjçlcçkçÀ hç×lççÇvçí hçCç uççíkçÀ çÆJç®ççj kçÀª MçkçÀlççlç. vçkçÀçjçlcçkçÀ Dç@çÆììîçÓ[ lç³ççj nçíC³çç®çb kçÀçjCç cnCçpçí Flçj cççCçmççbJçj hçÓCç& DççÆJçéççmç DçmçCçb çEkçÀJçç l³ççb®³ççkçÀ[í mçbMç³ççÇ vçpçjívçb yçIçCçb. Kçjb lçj, `FlçjçbvççÇ lçác箳ççMççÇ pçmçb JççiççJçb Dçmçb lçácnçuçç Jççìlçb, lçmçí lçácnçÇ FlçjçbMççÇ Jççiçç` ³çç çÆMçkçÀJçCççÇ®çç oámçjç Yççiç DççhçCç mçJçç¥vççÇ cçvççJçj çEyçyçJçuçç hçççÆnpçí. lççí Dçmçç : `DççhçCç FlçjçbMççÇ pçmçí Jççiçlççí lçmçí®ç FlçjnçÇ Dççhçu³ççMççÇ çEkçÀJçç FlçjçbMççÇ Jççiçlççlç.` cnCçpçí yçIçç- Dççhçu³ççuçç SKççÐçç DçvççíUKççÇ J³çÊçÀçÇvçb hçÊçç çÆJç®ççjuçç, lçj DççhçCç pççCçÓvçyçápçÓvç ®çákçÀçÇ®ççÇ cçççÆnlççÇ oíT kçÀç? cçiç Dççhçu³ççmççjKççÇ®ç çÆomçCççjçÇ DçççÆCç DçmçCççjçÇ cççCçmçb lçmçb kçÀjlççÇuç Dçmçç çÆJç®ççj®ç cçvççlç kçÀmçç ³çíT MçkçÀlççí? ³çç ÒçÍç>çuçç GÊçjb lç³ççj Dçmçlççlç nínçÇ cçuçç cççnçÇlç Dççní. `hçá{®³ççmç þí®ç cççiç®çç MçnçCçç`, `SkçÀoç oáOççvçb lççW[ hççíUuçb kçÀçÇ cççCçÓmç lççkçÀnçÇ HçábÀkçÓÀvç çÆhçlççí` DçMççÇ GÊçjb l³ççJçj çÆcçUlççlç. hçCç lçjçÇnçÇ içç{ DççÆJçéççmççhçí#çç mççJçOç çÆJçéççmç kçíÀJnçnçÇ ®ççbiçuçç, ní Òçl³çíkçÀçvçb mJçlç:uçç hçìJçÓvç oíC³çç®ççÇ içjpç Dççní. vççnçÇlçj Dççhçuçb mççcçççÆpçkçÀ DççÆmlçlJç®ç Oççíkçw³ççlç ³çíF&uç DçççÆCç DçMçç Dç@çÆìì³çÓ[®³çç J³çÊçÀçR®ççÇ mçbK³çç Jçç{uççÇ lçj DçKK³çç mçcççpçç®çb®ç DççÆmlçlJç Oççíkçw³ççlç ³çíF&uç.
cççP³çç oámçN³çç SkçÀç cçÌçÆ$çCççÇ®ççÇ içbcçlç mççbiçlçí. lççÇ DçççÆCç cççÇ yçmçcçOçÓvç Glçjlç Dçmçlççvçç çÆl箳çç uç#ççlç Dççuçb, kçÀçÇ çÆlç®çç nçlç©cççuç içç³çyç Pççuçç Dççní. l³ççJçj cççÇ cnCççuçí Dçmçlçí kçÀçÇ `hç[uçç DçmçCççj kçáÀþb lçjçÇ`, hçCç lççÇ cnCççuççÇ, `®ççíjuçç kçáÀCççÇlçjçÇ cççPçç ©cççuç.` nçlç©cççuççmççjKççÇ #çáuuçkçÀ (DçççÆCç mçnpç njJçC³çç³ççíi³ç) JçmlçÓ ®ççíjçÇuçç pççT MçkçÀlçí Dçmçb p³çç J³çÊçÀçÇ®³çç cçvççlç ÒçLçcç ³çílçb, çÆlç®çç pççÇJçvççkçÀ[í yçIçC³çç®çç SkçÓÀCç Dç@çÆììîçÓ[ kçÀmçç Dçmçíuç DçççÆCç ³çç Dç@çÆììîçÓ[cçáUí çÆlçuçç hçá{í çÆkçÀlççÇ $ççmç Pççuçç Dçmçíuç lçácnçÇ kçÀuhçvçç kçÀª MçkçÀlçç.
Flçj J³çÊçÀçRyçÎuç kçÀç³çcç DççÆJçéççmç, DçvçíkçÀ hç³çç&amp;amp;³ççbhçÌkçÀçÇ pçí Iç[uçb³ç lçí JççF&ì®ç Iç[uçb³ç, DççCçKççÇ ®ççbiçuçb Iç[ç³çuçç nJçb nçílçb, cççP³çç vççÆMçyççÇ vçíncççÇ JççF&ì®ç ³çíCççj Dçmçí vçkçÀçjçlcçkçÀ Dç@çÆììîçÓ[ J³çÊçÀçÇ®³çç mJçYççJçç®çç Yççiç yçvçÓvç pççlççlç. pçvcçpççlç JçÌçÆMçäîçí, hççuçkçÀçb®ççÇ çÆMçkçÀJçCç (pççCçÓvçyçápçÓvç çEkçÀJçç DçpççCçlçç) DçççÆCç DçvçáYçJç (mJçlç:uçç Dççuçíuçí çEkçÀJçç oámçN³ççuçç) ³ççcçáUí Dçmçí Dç@çÆììîçÓ[ yçvçlççlç. çÆvçiçíçÆìJn Dç@çÆììîçÓ[ yçvçJçCçb DçççÆCç çÆìkçÀJçCçb mççíhçb Dçmçlçb. kçÀçjCç `nç mççJçOç hççÆJç$çç Dççní, ³ç箳ççlç HçÀçpççÇuç DççlcççÆJçéççmç vççnçÇ, ³ç箳ççcçáUí Dçhçí#ççYçbiçç®çb oá:Kç nçíCççj vççnçÇ` DçMççÇ DççhçCç Dççhçu³çç cçvçç®ççÇ mçcçpçÓlç IççuçÓ MçkçÀlççí. hçCç l³ççcçáUí pççÇJçvççlçu³çç çÆkçÀlççÇ ÒçkçÀçj®³çç Dççvçboçuçç DççhçCç cçákçÀlççí ní Dçmçç çÆJç®ççj kçÀjCççN³ççb®³çç uç#ççlç ³çílç vççnçÇ.
l³ççGuçì hçç@çÆPççÆìJn Dç@çÆììîçÓ[ þíJçCççN³çç cççCçmççuçç DçvçáYçJççb®ççÇ, mçbOççR®ççÇ DçvçíkçÀ oçuçvçb KçáuççÇ nçílççlç. cçç$ç hçç@çÆPççÆìJn Dç@çÆììîçÓ[ þíJçCçb cnCçpçí çÆvç:mçbiç nçíCçb, mçJç& mçáKçoá:Kççb®³çç hçuççÇkçÀ[í pççCçb, mçblç cçnçlc³ççbÒçcççCçí JççiçCçb vçJní nínçÇ cçáÎçcç FLçí mççbiçç³çuçç hçççÆnpçí. mçblç cçnçlc³ççb®çç Dçmçlççí lççí lçìmLç Dç@çÆììîçÓ[ Pççuçç. hçç@çÆPççÆìJn Dç@çÆììîçÓ[ cnCçpçí Dççhçu³çç®ç jçíp箳çç mççcççv³ç pççÇJçvççlç, pçí kçÀçnçÇ Dççhçu³ççuçç kçÀjçJçb uççiçlçb, lçí ®ççbiçuçb®ç nçíCççj Dççní Dçmçç çÆJçéççmç yççUiçCçb çEkçÀJçç pçí kçÀçnçÇ Pççuçb lçí HçÀçj kçÀçnçÇ JççF&ì Pççuçb vççnçÇ. vççnçÇlçj ³ç箳ççhçí#ççnçÇ kçÀçnçÇ JççF&ì nçíT MçkçÀuçb Dçmçlçb, Dçmçb cççvçÓvç Gcçío vç nçjlçç kçÀçcç kçÀjlç jçnCçb. lçj®ç pçiçC³çç®ççÇ çÆpçÎ DçççÆCç pçiçC³ççlçuçç Dççvçbo çÆcçUÓ MçkçÀlççí.
MçíJçìçÇ kçÀç³ç yççÇ hçç@çÆPççÆìJn nç HçÀÊçÀ kçÀçnçÇ pçCççb®çç®ç yuç[ ûçáhç vç jçnlçç Òçl³çíkçÀç®çç mJçYççJç Pççuçç hçççÆnpçí.


Gppkçuçç yçkçí&

uçíkçw®çjj, kçÀc³çáçÆvçkçíÀµçvç DçB[ pçvç&çÆuçPçcç, hçáCçí çÆkçod³ççhççÇþ

pçiçC³çç®ççç DçLç& G®çbyçUÓvç Dççuçç hçççÆnpçí mçcçáêÏÏ箳çç uççìímççjKçç Dçç³çá<³çç®ççÇ yççiç yçnjç³çuçç nkççÇ
pççCççÇkççb®³çç çÆKç[kçw³çç yçbo kçÀªvç IçíT vç³çílç kçÀOççÇ.
Dççvçbo箳çç ÞççkçCçOççjçbcçO³çí vçnçlçç ³çç³çuçç nkçí yçínçí<ççÇvçí SkçÀ$çhçCçí mçáboj uççíYçmçkççCçí Dçç³çá<³ç pçiçlçç Dçç}í hçççÆnpçí Dççhçu³çç}ç DçmççíµççÇvçí lçíJç{îçç®çmççþçÇ lçj ní...cçákçwlçç³çvç


cççPçb ®çákçÀuçb

cçuçç #çcçç kçÀjç ...kçíÀuççÇlç vçç!
cççPçb ®çákçÀuçb ³çç oçívç MçyoçbcçO³çí kçíÀJç{çÇ pççoÓ Dççní, þçTkçÀç³ç?
pçj cççÇ Dçç¬çÀcçkçÀhçCçí Yççb[ç³çuçç Dççuççí Dçmçlççí lçj #çcçí®çb pççT oí, kçÀ[kçÀ[Óvç Yççb[uçç Dçmçlççlç cççP³ççMççÇ (kçÀçnçÇnçÇ kçÀçjCç vçmçlççvçç) cçuçç #çcçç kçÀjç çEkçÀJçç Dçç³ç Dç@cç mçç@jçÇ ³çç Mçyoçlç®ç Dçmçb mççcçL³ç& Dççní kçÀçÇ lçí JççlççJçjCççlç SkçÀocç mççÌnçoç&®çç iççjJçç DççCçÓ MçkçÀlççlç hççÆjçÆmLçlççÇlçuçç lççCç lçCççJç kçáÀþu³ççkçáÀþí hçUÓvç pççlççí.

Dçhç³çMç, ®çákçÀç ³çç çÆJç<ççmççjK³çç Dçmçlççlç। l³çç uçhçJçu³çç lçj Jç=ÊççÇlç çÆYçvçlç pççlççlç.DçhçjçOçç®ççÇ yççí®ç cçvç KççT uççiçlçb
DçççÆCç cçvç SkçÀoç oÓçÆ<çlç Pççuçb kçÀçÇ pççÇJçvçç®çç mççjç mçÓj çÆyçIç[lççí. Guçì l³çç ÒççbpçUhçCçí kçÀyçÓuç kçíÀu³çç lçj cçvç nuçkçÀb nçílçb
DççhçCç vçJ³çç ®çílçvçívçí Dçç³çá<³ç pçiçç³çuçç cççíkçÀUí nçílççí. Mçyoçb®ççÇ uç{çF& kçÀOççÇ Yççb[Óvç çEpçkçÀlçç ³çílç vççnçÇ
mçç@jçÇ cnCçÓvç oçívç hççJçuçb cççiçí pççC³çç®ççÇ ®çlçájçF& Dççhçu³ççhççMççÇ Dçmçíuç lçj njuçíuçç [çJçmçá×ç mçnpççÇ çEpçkçÀlçç ³çílççí

DççhçCç [çJç lçj çEpçkçÀlççí®ç hçCç l³ççyçjçíyçj DççCçKççÇ SkçÀ cçnÊJçç®ççÇ iççíä çEpçkçÀlççí mçcççíj®³çç cççCçmçç®çb içá[çÆJçuç
Mçm$ç DçççÆCç Dçm$ç hçjpçÓvç uç{C³ç箳çç lç³ççjçÇlç Dçmçuçíuçç mçcççíj®çç cççCçÓmç mçç@jçÇ SíkçÓÀvç Mçm$ç vçámçlçb KççuççÇ®ç ìçkçÀlç vççnçÇ lçj lçí ®çkçwkçÀ Dççhçu³çç mJççOççÇvç kçÀjlççí cnCçlççí, Içí, cçuçç®ç cççj

®çÓkçÀ kçÀyçÓuç kçÀjç³çuçç kçÀç³ç uççiçlçb? cçvçç®çç cççíþíhçCçç, ÒççcçççÆCçkçÀhçCçç DçççÆCç vç kçíÀuçíuççÇ ®çÓkçÀ kçÀyçÓuç kçÀjç³çuçç...?
hççÆjçÆmLçlççÇpçv³ç náMççjçÇ .....

kçÀç³ç...! hçìlç³ç vçç lçácnçuçç cççÇ kçÀç³ç cnCçlççí³ç lçí ®çákçÀlç Dçmçíuç lçj
mçç@jçÇ..!
DçççÆCç ®çákçÀlç vçmçíuç lçjçÇ
`mçç@jçÇ...!


Òçmçço kçáÀuçkçÀCçça
kulpras@yahoo.co.in