आजचा विशेष

श्री स्वामी समर्थ

आजचा सुविचार : जगात दुसऱ्याला हसणे सोपे परंतु दुसऱ्यासाठी रडणे कठीण....

मराठी साहित्य संग्रहाला भेट देण्यासाठी येथे क्लिक करा.

देवा एकच मागणी
तिची पापणी भरु दे
माझ्या नावाचा एकच थेंब
तिच्या नयनी तरु दे

-- आनंद काळे


बालभारतीच्या कविता आनंदक्षणवर वाचण्यास मिळाव्यात, या वाचकांच्या विनंतीला मान देऊन पुढील काही पोस्ट या बालभारतीच्या निवडक आणि आवडत्या कवितांच्या असतिल.

Friday, August 31, 2007

सुंदर तरुणी दिसल्यावर...

कळे न मजला इतके भीषण काय म्हणालो
सुंदर तरुणी दिसल्यावर मी हाय म्हणालो!

तशी तिची अन माझी ओळख नव्हती तरिही
तशी बायको सोबत माझी होती तरिही
नकळत माझ्या छातीमध्ये कळ आली अन
तिला केशरी बासुंदीची साय म्हणालो
सुंदर तरुणी दिसल्यावर मी हाय म्हणालो!

नकळत जे ओठांवर आले, कसे आवरू?
चुकून मी पत्नीस म्हणालो 'पहा पाखरू'
तिला पाखरू म्हटलो ते म्हटलोच आणि मी
'तिच्यापुढे तू अगदीच गोगलगाय' म्हणालो
सुंदर तरुणी दिसल्यावर मी हाय म्हणालो!

तिला पाहुनी जरी बायको 'अहा' म्हणाली
चला घरी मग तुम्हा दावते, पहा म्हणाली
घडायचे जे घरात, डोळ्यासमोर आले...
(दिसेल माझे नशीब दुसरे काय? म्हणालो!)
सुंदर तरुणी दिसल्यावर मी हाय म्हणालो!

हाय ऐकुनी तरुणी तर ती हसून गेली
मला पाहण्या पत्नी कंबर कसून गेली!
धावत मी पत्नीच्या मागे जाता जाता...
परिणामांना मी डरतो की काय म्हणालो!
सुंदर तरुणी दिसल्यावर मी हाय म्हणालो!

जरी तिला बोलांचा माझ्या तिटकाराही
मला आवडे तिचा असा हा फणकाराही
चिडल्यावरती नेहमीच ती सुंदर दिसते!
म्हणून तर भलत्या तरुणीला हाय म्हणालो!
सुंदर तरुणी दिसल्यावर मी हाय म्हणालो!
सुंदर तरुणी दिसल्यावर मी हाय म्हणालो!

सौजन्य : http://www.sadha-sopa.com

http://www.sadha-sopa.com )

साधं सोपं आयुष्य
साधं सोपं जगायचं
हसावंसं वाटलं तर हसायचं
रडावंसं वाटलं तर रडायचं

जसं बोलतो तसं नेहमी
वागायला थोडंच हवं
प्रत्येक वागण्याचं कारण
सांगायला थोडंच हवं
ज्यांना सांगायचं त्यांना सांगायचं
ज्यांना टांगायचं त्यांना टांगायचं!

मनात जे जे येतं ते ते
करून बघितलं पाहिजे आपण
जसं जगावं वाटतं तसंच
जगून बघितलं पाहिजे आपण
करावंसं वाटेल ते करायचं
जगावंसं वाटेल तसं जगायचं...

आपला दिवस होतो
जेंव्हा जाग आपल्याला येते
आपली रात्र होते जेंव्हा
झोप आपल्याला येते
झोप आली की झोपायचं
जाग आली की उठायचं!

पिठलं भाकरी मजेत खायची
जशी पक्वान्नं पानात
आपल्या घरात असं वावरायचं
जसा सिंह रानात!
आपल्या जेवणाचं, आपल्या जगण्याचं
आपणच कौतुक करायचं

असेलही चंद्र मोठा
त्याचं कौतुक कशाला एवढं
जगात दुसरं चांदणं नाही
आपल्या हसण्या एवढं!
आपणच आपलं चांदणं बनून
घरभर शिंपत रहायचं

साधं सोपं आयुष्य
साधं सोपं जगायचं
हसावंसं वाटलं तर हसायचं
रडावंसं वाटलं तर रडायचं











-- साधं-सोपं.कॉम
ती जाताना "येते" म्हणून गेली
अन जगण्याचे "कारण" बनून गेली...

म्हटली मजला मनात काही नाही
पण जाताना मागे बघून गेली...

ितच्या खुणेची चंद्रकोर ही गाली
वार नखाचा हलके करून गेली...

घडे क्षणांचे िरते असे केले की
देहसुखाचा प्याला भरून गेली....

कळते हा बगीचा का फुलला माझा
काल म्हणे ती दारावरून गेली...

तसे पाहता पाउस िततका नव्हता
कळे न का ती इतकी िभजून गेली....

--
योगदान: अभिजीत धुमाल
“प्रेम कर भिल्लासारखं “

पुरे झाले चंद्र-सुर्य , पुरे झाल्या तारा
पुरे झाले नदी नाले, पुरे झाला वारा

मोरासारखा छातीकाढून उभा राहा
जाळासारखा नजरेत नजर बांधून पाहा
सांग तिला . . .
तुझ्या मिठीत स्वर्ग आहे सारा

शेवाळलेले शब्द आणिक यमक-छंद करतील काय?
डांबरी सडकेवर श्रावण इन्द्रधनु बांधील काय?
उन्हाळ्यात्ल्या ढगासारखा हवेत बसशील फिरत
जास्तित-जास्त १२ महिने बाई बसेल झुरत
नंतर तुला लगीन चिठ्ठी आल्याशिवाय राहिल काय?

म्हणून म्हणतो जागा हो जाण्यापूर्वीवेळ
प्रेम नाही अक्षरांच्या भातुकलीचा खेळ

प्रेम म्हणजे वणवा होउन जाळत जाणं
प्रेम म्हणजे जंगल होऊन जळत राहाणं

प्रेम कर भिल्लासारखं
बाणावरती खोचलेलं
मातीमध्ये उगवून सुध्धा
मेघापर्यंत पोहोचलेलं

शब्दांच्या या धुक्यामधे अडकुनकोस
बुरूजावरती झेंड्यासारखा फडकू नकोस

उधळून दे तुफ़ान सारं मनामधे साचलेलं
प्रेम कर भिल्लासा्रखं बाणावरती खोचलेलं...

-- कुसुमाग्रज

Thursday, August 30, 2007

सैरभैर मन माझे
वेडे तिच्यापायी
इथे तिथे दिसे मज
फ़क्त सई सई

वाटे तिच्या मनी
असे सामावुन जावे
दूर जगापासुन मी
भेटेल मग फ़क्त सई सई

चिंब पावसाची सर
अशी बेभान ही झाली
प्रत्येक थेंबातही तिच्या
दिसे मज फ़क्त सई सई

दूरावा हा वाटे
असा विरघळुन जावा
नजरेस नजर व्हावी
तिथे मी अन फ़क्त सई सई

माझे दिनरात सई
स्वप्नातही माझ्य साथ साथ सई
क्षणात प्रत्येक भासे मज सई
श्वासातही उरली फ़क्त सई सई

-- संदीप सुराले






योगदान : अमोल सराफ
सखे आज या गुलाबी पहाटेला..
मला कशी काय जाग आली..
जणु माझ्या झोपेलाही..
तुझ्या भेटीची चाहूल लागली...

सारं काही नवीन घडतयं..
भावनेचं बीज अल्हाद अंकूरतयं..
अस भासत होतं अन उगाच
कुठेतरी स्वप्नील जग अस्तित्वात अवतरत होतं...

तुझ्या मनाची ती घाई.. अन काळजाची धकधक
माझ्या पावलांचा वेग वाढवत होती..
हलक्याश्या एका किंतूच्या भितीने..
कपाळावर जमा झाले घामाचे मोती..

अखेर तू समोर दिसलीस अन
डोळे स्तब्ध खरोखर स्तब्ध झाले..
तुझ्या सौंदर्याचे ते नक्षत्र पाहूनी..
शब्द माझे ओठांवरच निमाले..

तुझ्या डोळ्यातली चमक पाहून
मलाही जरासं बरं वाटलं
माझ कृष्णवर्णीय रूपांन
तुझ्या मनात छोटूसं घरकूल थाटलं..

एरव्ही भेटायच भेटायचं म्हणून
हट्ट करणारी अचानक अबोलीच फुल झालीस तु..
पापण्या झूकवून माझ्या समोरी..
मंद गतीने येऊनी उभी राहीलीस तू..

तुझ्या हनूवटीला माझ्या तर्जनीचा आधार..
खरोखर लाजवूनी गेला...
माझ्या डोळ्यात डोळे घालून बघण्याचा
एक प्रेमाचा राज सांगूनी गेला..

तुझा माझ्यावरचा विश्वास ,
चेहर्‍यावरच्या आंनदात चमकूनी गेला..
अन आपल्या ह्या भेटीचा हा सुगंध..
त्या अलवार मिठीत दरवळूनी गेला..

खुप सारे विषय मांडण्याचे..
ते नियोजन कुठेच्या कुठे विरूनी गेले..
तुझ्या माझ्या ह्या प्रथम दर्शनात..
सारे काही गुलाबी रंगात रंगूनी गेले...

परत फिरण्याची वेळ आली अन
तुझ्या अश्रुधारानीं पायाभोवती साखळ्दंड ओवले..
तु म्हणालीस " आता नको जाऊस ,
तुझ्या विरहात मी खुप काही भोगले "..

तुला सावरत , स्वत:ला आवरत.
तुझ्या ओठांवरी अलगद स्पर्श देवूनी..
तुला वचन दिले , " पुन्हा पुन्हा परतोनी ,
तुझाच असेल, तुझ्या शिवाय मी माझा कधीच नसेल"...

तु हसलीस अन तयार झालीस
पुन्हा एकदा वाट बघायला..
डोळ्यात एक अस्तित्वाचे स्वप्न घेवूनी..
कायमच अन कायमच माझं व्हायला...


---- आ.. आदित्य...

योगदान : अमोल सराफ
येवुनी स्वप्नात माझ्या छानसे तू गीत गावे
वाटते माझ्या प्रियेने नेहमी मज गुणगुणावे

जीवनावर राज्य आहे यातना अन वेदनांचे
तोडुनी हे पाश सगळे सांग मी कोठे पळावे?

दुश्मनी करतो जमाना कोणता संबंध नसता
का बरे पण आपल्यांने होवुनी शत्रू छळवे?

लोक का जळता कळेना पाहुनी प्रेमास अपुल्या?
टाळुनी साऱ्या जगला आज वाटे दूर जावे

बंध ना अपुला सुटावा वादळे येता व्यथेची
मी तुला आधार द्यावा अन मला तू सावरावे

कवी : अद्न्यात

Wednesday, August 29, 2007

काय म्हणावं तुझ्या आठवणीला......
चुकवुन पाहवी नजर मी जेव्हा
स्वप्नांची रोज रात्रीच्या प्रहराला
नेमकं तेव्हाच जाग्या होती तुझ्या आठवणी
मनावर माझ्या खड्या पह-याला
आता तुच सांग, काय म्हणावं तुझ्या आठवणीला......

झाडुन काढावं म्हणतो मी जेव्हा
मनातल्या तुझ्या अस्ताव्यस्त प्रेमाच्या ओसरीला
पण, नेमका तेव्हाच उडतो तुझ्या
आठवणीचा बेशिस्त तो सुमार पाला-पाचोळा
आता तुच सांग, काय म्हणावं तुझ्या आठवणीला......
जगुन पहावं म्हणतो मी जेव्हा
दुख:-वेदना अनुभवत प्रत्येक श्वासाला
पण नेमकं तेव्हा तुझ्या आठवणीचा श्वास
त्याआधीच कोंडतो काळजात माझ्या, स्वत:ला
आता तुच सांग, काय म्हणावं तुझ्या आठवणीला......

रडुन काढावी रात्र म्हणतो मी जेव्हा
आठवुन तुझ्या शेवटच्या निरोपाला
अनं, नेमका तेव्हाच उगवतो सुर्य तुझ्या आठवणीचा
सारुन बाजुला त्या भयाण तिमिराला
खरंच गं , काय म्हणांव सांग मी
तुझ्या आठवणीला, तुझ्या आठवणीला....

-- सचिन काकडे

ई पत्रद्वारे योगदान : मनीषा माईन्गडे

क्लिक!

शनिवार संध्याकाळ्- ७ वाजत अलेले.. सुनिता लेकीची वाट पहात होती.. इतक्यातच श्वेता आली, चेहरा उतरलेला, वैतागलेला होता..सुनिताने दार उघडले आणि श्वेताला काही विचारायच्या आतच ती तरातरा आत आली आणि धपकन सोफ़्यावर बसली..
"काय गं, कसा वाटला?"
"आई, नाही गं! तसा ठीक होता, कॉफी प्यायली, गप्पा मारल्या, पण क्लिक नाही झालं गं काही.. असं कसं होतं गं आई.. म्हणजे तसं बोट दाखवू शकत नाही मी, पण नाहीच! प्लीज.. जाऊदे"
श्वेता थोडी मरगळून खोलीत गेली आणि सुनिता विचारात पडली..

श्वेता तिची सुविद्य, तरूण मुलगी.. engineer होऊन एका आघाडीच्या IT कंपनीत नोकरीला होती.. आता जगरहाटीनुसार तिच्या लग्नाचे पहायला नुकती सुरुवात
केली होती..तिला खरतर कॉलेज आणि नोकरीच्या ठिकाणी इतके मित्र होते की ही वेळ यावर येऊ नये अशी इच्छा सुनिताचीच होती. लेकीवर विश्वास होता, त्यामुळे तिने एखाद्या मित्रालाच जोडीदार म्हणून समोर उभा केला असता तरी त्यांनी positively विचार केला असता..पण.. श्वेताचे 'तसे' काही कोणाशी जुळल्यासारखे दिसले नाही.. त्यांनी तिला विचारलेही होते विवाह मंडळात नाव नोंदवण्यापूर्वी. पण तिने सांगीतले की 'आई तसे काही असते तर तुला सांगीतले नसते का मी'. असं म्हणल्यावर गप्पच बसले ते आणि एक्-दोन नावाजलेल्या वधू-वर सूचक मंडळात नाव घालून आले मुलीचं. तसच hitech जमाना म्हणून online विवाहमंडळात पण श्वेतानी नाव घातले होते स्वत्:च. सुनिताला स्वत्:लाही ही 'दाखवून घेणे' कार्यक्रम मनापासून आवडत नव्हते, त्यामुळे शक्यतो जितके कमी प्रोग्रॅम होतील तितके बरे असे वाटून तिनेही श्वेताला online नाव नोंदणी साठी प्रोत्साहन दिले होते. ही मुलं ईमेलवरच बरीच माहिती करून घ्यायची आणि मग आधी आपापली भेटायची. तिथे अनुकूल मत झालं तरच पुढे घरी भेटायचं असा संकेत होता. श्वेता अश्या प्रत्येक स्थळाची माहिती, ईमेल हे सुनिता-सुरेशला दाखवायची आणि त्यांनाही ओके वाटलं तरच भेटायची वेळ नक्की करायची.. हे असं कोणाला भेटाची तिची तिसरी वेळ. तिन्ही वेळा ईमेलवर भेटलेली मुल प्रत्यक्ष भेटीत पसंत पडली नव्हती. पहिल्या दोन वेळा तिने फ़ारस मनावर घेतल नव्हत, पण नक्की कुठे, काय आणि कोणाच चुकतय याचा अंदाज लेकीच्या उतरलेल्या तोंडाकडे पाहून आता घ्यायची वेळ आली होती..

सुनिता श्वेताच्या खोलीत गेली.. श्वेता पलंगावर नुसतीच बसली होती विचार करत. सुनिताला एकदम भरून आले. श्वेताच्या शेजारी बसली ती आणि तिचा हात हातात घेतला..
"काय झालं गं? अशी का बसलीस? काय विचार करतेस?"
"काही नाही गं आई.. असं का झालं असा विचार करत होते.. analyse करत होते की नक्की माझं काही चुकतय का? अगं मेल मधे जी काही info सांगतात ना त्यामुळे एक image तयार झालेली असते आणि तश्या image मधे तो मुलगा बसला नाही की एकदम अपेक्षाभंग होतो गं! आई आमची पध्दत चुकतीये का गं? तुमची ती 'कांदापोहे' पध्दतच बरी होती का?"
"छे गं.. तुला वाटतय, पण ते अगदी क्लेशकारक असतं गं.. चार लोक आपल्याला बघत आहेत, प्रश्नं विचारत आहेत आणि त्यावरून एक आयुष्यभराचा निर्णय घ्यायचाय आपल्याला.. आमच्यावेळी गोष्टी वेगळ्या होत्या.. साधारणपणे माणसं एकाच पध्दतीने विचार करायची, माहितीतली स्थळं असायची आणि आमच्या अपेक्षाही साधारणच होत्या.. आता सगळच इतकं बदललं आहे.. तुम्ही इतक्या
शिकलेल्या, एवढाले पगार तुमचे, सुखवस्तू राहणी, स्वत्:च्या व्यक्तिमत्वाची जाणीव.. त्यामुळे गोष्टी साध्या राहिल्या नाहीत.."
"आई मग यावर काहीच उपाय नाही का गं? "
"अगं वेडाबाई अशी एकदम उदास होऊ नकोस. सांग ना मला आज काय झालं नक्की? आपण ठरवू की कोणाच काय चुकलं ते.."
"आई खरं तर काहीच झालं नाही.. आम्ही भेटलो ठरल्याप्रमाणे.. गप्पा मारल्या छान, ईमेल मधे लिहिलेले टॉपिक्स पुढे बोललो, ऑफिसच discussion , कामावर गप्पा, family background बद्दल, general अपेक्षांबद्दल.. सगळं normal च..पण बाहेर पडल्यावर मी स्वत्:ला हा प्रश्नं विचारला की याच्याबरोबर आपण आख्खं आयुष्य काढू शकू का, ज्याला संसार म्हणतात असा करू का, तेव्हा का कोणास ठाऊक माझं gut feeling म्हणालं 'नाही'! हा 'क्लिक' नाही झाला अजिबातच त्या दृष्टीनी.. आणि मीच अस्वस्थ झाले..त्यामुळे confuse झालेय थोडी..
आई तुम्ही कसं ठरवलत गं की तुला बाबांशीच लग्न करायचय? आणि त्यांनी की तुझ्याशीच लग्न करायचय ते?" श्वेता जरा लाडात आली..

सुनिता तिच्या प्रश्नानी जरा लाजलीच!
"चल! काहीतरीच विचारतेस!"
"आई सांग ना पण.. आपण या विषयावर कधीच नाही बोललो.. तुझा experience share की माझ्याशी.. आपण friends ना? "
"अगं असं क्लिक बिक होणं नव्हतं गं आमच्यावेळी.. ओळखी ओळखीतून बाबांचं स्थळ तुझ्या आजोबांना कळलं.. चौकशी केली थोडी.. कुटुंब इथलच होतं, आमच्यासारखच होतं, फ़ार मोठी उडी नव्हती, म्हणजे मानपान करता आला असता, म्हणून दादांनी पत्रिका नेऊन दिली.. ती जुळली म्हणून बघण्याचा कार्यक्रम झाला.. तेव्हा मला बाबा आवडले, म्हणजे नाव ठेवण्यासारखं काही नव्हत, त्यांनाही तसच वाटलं असणार.. कारण त्यांचाच निरोप आला २ दिवसांनी पसंतीचा आणि मग काय, याद्या आणि लग्न!"
" my God! it was so simple ! आई काय मज्जा ना.. तुम्ही एकटे भेटलाच नाहीत का गं? आणि तसच लग्न ठरवायला संमतीही दिलीत! सहीच ना! पण तुला बाबांमधलं काहीतरी आवडलं असणार ना, काहीतरी क्लिक झालं असणारच की, उगाच कशी हो म्हणशील तू!"
"नाही गं बाई.. सांगीतलं की.. पसंतीचा निरोप आल्यावर दादांनी मला विचारलं की असा निरोप आलाय, पुढे जाऊया ना? म्हणजे त्यांना पुढे जायचं होतच.. मलाही नाही म्हणण्यासारखं काही नव्हतं.. झालं लग्न! इतका विचार करत कुठे होतो आम्ही वेडाबाई.. दादा करतील ते योग्यच असेल असा आंधळा आणि सार्थ विश्वास होताच, त्यामुळे शंकाही आली नाही मनात!"
"आई तुमचं बरय, पण आई, असा कोणी 'क्लिक' झाल्याशिवाय मी नाही उचलणार पुढचं पाऊल, चालेल ना तुम्हाला?"
"बघू आपण..तू इतक्या ठाम निर्णयावर येऊ नकोस.. कधीकधी आडाखे चुकूही शकतात गं, असे सरळसोट rule करू नकोस..मी बाबांशीही बोलते.. आपण सगळ्या बाजूनी विचार करून ठरवू.. हे तुमचं 'क्लिक' प्रकरण नवंच आहे आम्हाला.. चल, मी स्वयंपाकाचं बघते.. बाबा आणि अक्षु येतीलच इतक्यात.."'

आई गेलेल्या दिशेकडे श्वेता बघत राहिली.. आईला खरच कधीतरी कळेल का हे पटकन कोणी क्लिक होणं.. कसे कहीतरीच होते आधीचे दोघे.. काय कपडे, काय बोलायची पद्धत.. आणि आजचा अश्विन! कसे प्रश्नं विचारत होता.. अरे असशील तू तुझ्या कंपनीत सीनियर, पण म्हणून माझा job interview च घेत होता.. वाटलं होतं की आपले platforms एकच आहेत, तर थोडं interesting बोलणं होईल, पण साहेब जणू दाखवायच्या मूड मधे होते की मला 'तुझ्यापेक्षा' कसं जास्त कळत.! असे बेसिक मधे राडे असतील तर कसले संसार करणार! हे सगळं कळेल का आई बाबांना? नुसतं on paper सगळं ठीक असेल तरी....

प्रत्यक्षात
कुठेतरी काहीतरी क्लिक व्हायला हवं ना.. आपली DTPH ची माधुरी तर होत नाहीये ना? श्वेताही उलट्-सुलट विचारात अडकली..

सुनिता स्वयंपाकाला लागली, पण मनात अनेक विचार येत होते.. खरच हे 'क्लिक' होणं इतकं महत्त्वाचं आहे का? आपला आणि आपल्यासारख्या अनेकांचा संसार झालाच ना.. आपल्याला कुठे काही क्लिक झालं होतं?

या विचारावर अचानक सुनिता थबकली.. नव्हतं का झालं काहीच क्लिक? तिला ते दिवस आठवले.. आधी हिची पत्रिका जुळत नाही म्हणून बरेच नकार आले, मग आलं होतं ते अशोक साठेचं स्थळ.. त्याला पाहून का कोणास ठाऊक वाटलं होतं की याने होकार देऊ नये.. कारण होकार आला असता तर आपल्याकडे 'नाही' म्हणायला काहीच नव्हतं.. त्याचं ते आपल्याकडे बघणं, प्रश्नं विचारायची पद्धत, काहीसा व्यवहारी वाटला होता स्वभाव आणि वाटलं होतं की याच्याशी नको लग्न करायला.. आणि बरं झालं बाई की तेच 'नाही' म्हणले ते.. आणि ते सुहास कुलकर्णीचं स्थळ- तो तसा माहित होता.. कॉलेजमधे २ वर्ष पुढे होता आणि त्याचं वागणं-बोलणं माहित होतं.. तोही 'नवरा' म्हणून पसंत नव्हता पडला.. आणि 'हे' आले बघायला तेव्हा तसं क्लिकबिक झालं नव्हतं, पण थोडं आश्वस्त वाटलं होतं खरं यांच्याकडे पाहून..त्यांचे डोळेच पसंती सांगून गेले होते, आणि ते स्मितहास्य, नम्रतेनी दादा-आईशी बोलणं.. मत कुठेतरी आपलंही अनुकूल झालं होतच की..
अगंबाई म्हणजे हेच का ते क्लिक होणं!

सुनिताला हसूच आलं एकदम आणि श्वेताचं मतही खूपच पटलं! अगदी
पूर्णं जरी नाही, तरी विचार करण्यासारखं तरी नक्कीच होतं ते..

एवढ्यात सुरेश आणि अक्षय आलेच..
"आई या शनिवारी बोलवू का गं मित्रांना? project पूर्णं करतोय गं आणि काही महत्त्वाच्या गोष्टी discuss करून final करायच्या आहेत.."
"झालच म्हणजे आई.. हे घोडे नुसते धुमाकूळ घालतील रात्रभर.. यांचा अभ्यास शून्य आणि टीपीच जास्ती.. आणि आपल्याला रात्रभर त्रास.." श्वेता आलीच चिडवायला..
"ए गपे! माहिते तुम्ही किती sincere होतात ते.. जरा मी दोन मित्र घरी आणले की झालाच हिला त्रास.. आणि तू आणि तुझ्या टुकार मैत्रिणी.. तुम्ही काय खुसुरफ़ुसुर करत असता.. बोर नुसत.."
"तू येतोसच कशाला पण आमच्यात? चोंबडा.."
"ए तू जा की आता लग्न करून इथून म्हणजे मला सगळी खोली मिळेल.. मग आम्ही आत कितीही कल्ला केला तरी तुम्हाला त्रास होणार नाही.. पण तुला कोण पसंत करणार?" अक्षयनेही चिडवायला सुरुवात केली..

"आई, बघ ना गं".. चिडवणं normal च होतं, पण श्वेताला आज लागलं थोडं ते..
"अक्षू, नको रे तिला त्रास देऊस. बोलाव तुझे मित्र.. जा आता हातपाय धुवून ये जेवायला आणि बाबांनाही सांग.. आत्ता ती आहे म्हणून इतका बोलयतोयेस, पण एक क्लिकचा अवकाश आहे.. पटकन इथून गेली की कळेल तुला.."
श्वेता आईकडे पहातच राहिली.. आईनी चक्क 'क्लिक' शब्द वापरला.. सो तिलाही थोडं थोडं कळतय आपल्या मनातलं.. आपल्याला कुणी क्लिक न का होइना अजून, पण आईला आपले विचार नक्किच क्लिक झालेत..

"आई!" म्हणत श्वेताने सुनिताला मीठी मारली.. आणि सुनितानेही तिच्या पाठीवर आश्वासक थोपटलं.


समाप्त.
[मायबोली।कॉम च्या सौजन्याने]
योगदान : गौरी

“कणा “

‘ओळखलत क सर माला?’ पावसात आला कोणी,
कपडे होते कर्दमलेले, केसांवरती पाणी.

क्षणभर बसला नंतर हसला बोलला वरती पाहून,
‘गंगामाई पाहुणी आली, गेली घरट्यात राहुन’.
माहेरवाशिणीसारखी चार भिंतीत नाचली,
मोकळ्या हाती जाईल कशी, बायको मात्र वाचली.
भिंत खचली, चूल विझली, होते नव्हते नेले,
प्रसाद म्हणून पापण्यांवरती पाणी थोडे ठेवले.

खिशाकडे हात जाताच हसत हसत उठला
‘पैसे नकोत सर’, जरा एकटेपणा वाटला.
कारभारणीला घेउन संगे सर आता लढतो आहे
पडकी भिंत बांधतो आहे, चिख्लगाळ काढतो आहे ,
मोडून पडला संसार तरी मोडला नाही कणा
पाठीवरती हात ठेउन, तुम्ही फक्‍त लढ म्हणा

-- कुसुमाग्रज

Tuesday, August 28, 2007

ऐश्वर्याची मंगळागौर

नवीन लग्न झालेल्या ललनांची पहिली मंगळागौर चांगलीच रंगात आलीये. ऐश्वर्याच्या आईच्या आग्रहाखातर तिची मंगळागौर बच्चन मंडळींनी धुमधडाक्यात साजरी केली. या ' स्टार मंगळागौरी ' ला बॉलीवुडचं अवघं तारांगण अवतरलं , सोबत अमरचाचा होतेच. मग खेळ , फुगड्या , उखाणे यांनी जी धमाल आली , ती काय वर्णावी... ?

महाराष्ट्राच्या मातीत आपण वाढलो असल्याने आपल्या ऐश्वर्याची या श्रावणात मंगळागौर मोठी धुमधडाक्यात करायची इच्छा तिची आई वृंदा राय यांनी बच्चन कुटुंबियांजवळ व्यक्त केली. त्यांच्यात आपापसात यावर साधक बाधक चर्चा झाली आणि मा. अमरसिंहानी निर्णय जाहीर केला , '' मंगळागौर होईल पण सुरक्षेच्या दृष्टीकोनातून ती बच्चन साहेबांच्या बंगल्यातच होईल. '' त्यावर राय पटकन बोलून गेल्या.

अग बाई , हे पण असणार ? मग येणाऱ्या नट्यांच्या सुरक्षेचा प्रश्न तसाच राहणार. वेळ कमी असल्याने सर्वांना मोबाइल , एस.एम. एस. करूनच मंगळा गौरीची आमंत्रण गेली. बायकांची ' फुलनाईट ' पाटीर् असणार असे समजून अनेक जणी तयारीने आल्या होत्या. पाटीर्चा ड्रेसकोड होता हिरवी साडी. ब्लाऊजचे रंग कुठलेही असले तरी चालतील पण घाला असा आदेश जया बच्चन बाईंनी काढला नाहीतर उगीच माझ्याकडे किनई त्या रंगाचा ब्लाऊजच नाहीये हे निमित्त नको.

जसजशा हिरॉईन्स जमू लागल्या , राय बच्चन यांनी ऐश्वर्या अभिषेक बच्चन यांना पुढे घेऊन मंगळागौर पूजन उरकले म्हणजे सगळ्या नाचायला मोकळ्या . अभिषेक नवाकोरा कुर्ता पायजमा घालून कौतुकाने मिरवत होता. अमिताभजी प्रत्येकीं जातीने स्वागत करत होते अमरसिंहजी प्रत्येकीला हात धरून आतपर्यंत आणून सोडत होते .

सोनाली बेन्दे-बहलला लवकर जायचं असल्याने फुगड्या , झिम्मा , पिंगा उखाणे वगैरे खेळांना सुरुवात झाली. ' मद्य ' भागी अर्थातच अमरसिंह. सोनाली निघाली तशी सर्वांनी उखाणा घेण्यासाठी आग्रह धरला.

सोनाली :
पडद्यावर दिसत नसले तरी ,
बसले नाही स्वयंपाक करत.
सांभाळून रहा सगळ्या जणी ,
लवकरच येतेय मी परत.

कैतरीनाला त्यातलं निटसं काही कळलं नाही , तशी ती म्हणाली , '' परत येतेय तर ही जातेयच कशाला ?'' मग सर्वांनी कैतरीनाला आग्रह केला.

कैतरीना :
मंगळाची कृपा म्हणून ,
तुला अभिषेक मिळाला.
तू झालीस बाजूला तेव्हाच ,
सलमान लागला गळाला.

सर्व धामधुमीत अमितजी आपली लेटेस्ट हिरॉइन तब्बू बरोबर फुगडी घालत होते. त्यांना थांबवून सर्वांनी तब्बूला उखाण्याचा आग्रह केला.

तब्बू :
सासऱ्यांबरोबर तुझ्या ,
पिक्चर केलाय मी ' चिनीकम '.
कसले हॅण्डसम आहेत सांगू ,
आत्तापर्यंतचे सगळे ' पानीकम '.

हे ऐकून ऐश्वर्या एक दीर्घ उसासा सोडत मनात म्हणाली त्यांच्याकडे पाहूनच तर अभिषेकशी लग्न केलंय. सर्वांनी मग श्रीदेवी मोर्चा वळवला.

श्रीदेवी :
अनिलची मी हिरॉइन ,
पण बोनीचे पटकावली
पहिल्या बायकोला त्याच्या
मी कमरेला लटकावली.

श्रीदेवी शाहरूखची पत्नी गौरी खान गप्पा मारत होत्या. श्रीदेवी म्हणाली , किती योगायोगाची गोष्ट आहे , माझी मंगळागौर सुद्धा ट्यूसडे लाच झाली होती. ' यावर गौरी खान ' ने आमच्यात हे असले सगळे प्रकार शक्यतो शुक्रवारीच होतात अशी माहिती पुरवली. मग गौरीला सर्वांनी गळ घातली .

गौरी :
आमच्या मंुबईत वाढलेय मी ,
मला सपोर्ट आहे माहेरचा .
...... किरण केल्यावर ,
त्यांना रस्ता दाखवते बाहेरचा.

करीना कपूरने कशासाठीतरी अभिषेकला हाक मारताना चुकून ' जीजू ' म्हटलं. ते ऐकून स्तंभीत झालेल्यांनी करीनाला उखाणा घ्यायला लावला .



करीना :
बहू शोधण्यासाठी अमितचाचांनी
लावला लांबचा चष्मा
म्हणूनच इतक्या जवळ असूनही
दिसली नाही ' करिष्मा '.

भाजपच्या खासदारीण बाई हेमा मालिनी यांना समाजवादी पक्षाच्या खासदारीण बाई जयाबच्चन यांनी आग्रह केला तेव्हा बच्चन साहेबांकडे एक तिरपा चोरटा कटाक्ष टाकत त्यांनी उखाणा घेतला.

हेमामालिनी :
बागबान के सेट पर की बात ,
मै किसी को नही बताऊंगी.
जब तक है जान ,
जाने जहाँ मै नाचूंगी...

असे म्हणून पुन्हा त्या जोशात नाचू लागल्या . सर्व हिरॉइन्स , अभिषेक अमरसिंह अमितजी देखील त्यांच्या सोबत नाचत होते आणि इतक्यात गरम धरमजींचा तो कर्णकर्कश डायलॉग जोरात ऐकू आला. '' बसंती , इन कुत्तों के सामने मत नाचना! '' ते ऐकून सर्वजण एका क्षणात स्तब्ध झाले . सर्वांच्या चेहऱ्यावर भिती मिश्रीत चिंता होती. अमरसिंह मात्र अपमानामुळे संतापून थरथरत होते. तेवढ्यात कोणाचे तरी लक्ष गेले. अमरसिंहांच्याच धाकट्या कार्ट्याने शेजारच्या खोलीत ' शोले ' ची डीव्हीडी डॉल्बीवर लावली होती. त्यात नेमका तो सिन तिथे आला त्याला तो तरी काय करणार पण अमरसिंहाची त्यालाच थोबडावून खालच्या मजल्यावर खेळायला पाठवून दिले. सर्वांनी सुटकेचा निश्वास सोडला आता अमरसिंहानाच आग्रह केला.


अमरसिंह :
बस फुगडी खेळून ,
माझे गुडघेसुद्धा लागलेत दुखू.
मैत्रीच्या ओझ्याखाली ,
बच्चनसाहेब मात्र लागलेत वाकू.

आपण वाकलो नाहीत हे दाखवण्यासाठी बच्चनसाहेब आणखी जोरात फुगड्या घालू लागले. तेव्हा राहवून जया बच्चन म्हणाल्या ,

जया बच्चन :
थकून जाल नाचून ,
जरा आता... थोडा दम खा
स्टॅमिना ठेवा राखून
यायचीय अजून रेखा

ही मिर्ची जरा अमितजींना जास्तच लागली आणि त्यांनीही लगेच टोला हाणला.

अमिताभजी :
जयाच्या राजकीय कारकिदीर्वर ,
अमरसिंहचा पहारा.
सुटलोय सगळ्या भानगडींतून ,
आता नकोसा झालाय ' सहारा '

जया बच्चनने परिस्थिती काबूत आणण्यासाठी अभिषेकला पुढे केेले.

अभिषेक ( लाजत) :
एवढ्या भरल्या संसारात ,
आता एकच राहिल्येय उणीव.
नातवंडे आल्याशिवाय यांना ,
वयाची होणार नाही जाणीव.

याला आता ऐश्वर्या काय उत्तर देते याकडे सर्वांचे लक्ष लागले होते.

ऐश्वर्या :

पती-पत्नीचं नातं आहे आता ,
नट-नटी नाही आहोत आपण.
आणखी थोडासा धीर धर ,
वी आर सेलिब्रेटिंग श्रावण।

अशी साजरी झाली आपल्या ऐश्वर्याची मंगळागौर!

योगदान : विनोद टेंबे