बसची वाट पाहात होतो मी उभा
आकाशात ढगांची भरली होती सभा

अन् ती दिसली मला जराशी वेडी पिशी
सावरत होती पदरला तिच्या काशीबशी

पदर काही केल्या तिच्याने सावरत नव्हता
वादळवाराही त्याचा हट्ट सोडत नव्हता

नभात ढगांची आणखी गर्दी वाढली
टपोऱ्या थेंबांनीही आता तिची कळ काढली

जरासा सहारा म्हणून ती थांब्याकडे वळली
तिची गोड मुद्रा तेव्हा मी न्याहळली

जराशी गोंधळलेली ती कावरी झाली होती
अन् पावसानेही चांगलीच भिजली होती

excuse me म्हणत तिने पुस्तक माझ्या हातात दिले
त्याच क्षणी माझे काळीज झटकन उडून गेले

आवरून सावरून थोडे हसून ती thanx म्हटली
गालावरच्या थेम्बाने तिच्या खळीत उडी घेतली

अन् पुस्तक हातात घेऊन ती परत निघाली
माझी धुंद नजर आताशी ध्यानावर आली

तिला काही म्हणायच्या आत ती निघून गेली
कळली नाही कशी आणि कुठे गायब झाली

अहो वाचकांनो जरा माझ्यावर कृपा करा
तुमच्या मित्र-मैत्रिणींना माझी ही कविता forward करा

काय सांगता तुमच्या आमच्यात ती गवसावी
अन् तिची माझी भेट परत घडून यावी

म्हणा मला वेडा-खूळा किंवा जे म्हणायचय
पण त्या परीशी मला परत एकदा भेटायचय...

--पंकज तिजोरे