आजचा विशेष

श्री स्वामी समर्थ

आजचा सुविचार : जगात दुसऱ्याला हसणे सोपे परंतु दुसऱ्यासाठी रडणे कठीण....

मराठी साहित्य संग्रहाला भेट देण्यासाठी येथे क्लिक करा.

देवा एकच मागणी
तिची पापणी भरु दे
माझ्या नावाचा एकच थेंब
तिच्या नयनी तरु दे

-- आनंद काळे


बालभारतीच्या कविता आनंदक्षणवर वाचण्यास मिळाव्यात, या वाचकांच्या विनंतीला मान देऊन पुढील काही पोस्ट या बालभारतीच्या निवडक आणि आवडत्या कवितांच्या असतिल.

Thursday, August 23, 2007

एकदा मला भेटायला
माझ्या घरी येशील
आणि केस मोकळे सोडून
माझ्या जवळ बसशील

मी दोन्ही हातांमधे
तुझा चेहरा घेईन
रेखीव गहिऱ्या डोळ्यांमधे
बघून हरवून जाईन

तू विचार माझा राज़ा
असं काय बघतो?
मी म्हणेन बघतो कुठे?
पावसात भिजतो

मग तू अलगद, तुझा रेखीव
पापण्या मिटून घेशील
पाऊस ओसरल्यावरचं
निरभ्र आकाश होशील

मग विचार किती वाजले?
वेळ झाली का?
मी म्हणेन हे ग काय राणी
मग तू आलीसच का?

मला जवळ घेऊन
माझी समजून घाल
म्हण राजा सोडून जाताना
माझेही होतात हाल

मग मी तुला पुन्हा एकदा
डोळ्यात साठवून घेईन
आणि एकदम शहाण्यासारखा
तुला जाऊ देईन

-- तुषार मराठे
आताशा मी ग्लास रिकामे मदिरेचे करतो
रोज रात्री रिचवून थोडी घराकडे निघतो

जाग नको मज कसलीही अन् ताप नको आहे
जाणीव कुठली? मुळात मजला शुद्ध नको आहे
ह्या शुद्धीशी अवघ्या परवा करार मी केला
मी न छळावे तिला, तिने ही छळू नये मजला
बधिरतेच्या गुंगीवर मी रोज असा डुलतो

आता आता छाती केवळ धुरास साठवते
दारू म्हणता 'उंची' नाही 'देशी' आठवते
आता चालती दिलखुष गप्पा बारबालांशी
आता असते रात्रही माझी थोडीशी हौशी
कलंदरीने पेल्यावर हा पेला मी भरतो

कळून येता जगण्याची मज इवलीशी त्रिज्या
उतरून गेली पुरती माझी पिण्याची मौजा
बाई बाटली सर्व जाहला बंद अता चाळा
जगा न कळले असा कसा हा झाला घोटाळा
स्वप्नी हल्ली बघ माझ्या हा यम काळा येतो!

मूळ कविता: संदीप खरे
"आताशा मी फक्त रकाने दिवसांचे भरतो"
विडंबन : केशवसुमार
सहयोग : तुषार मराठे

चंद्र-तारे खूप झाले...!

चंद्र-तारे खूप झाले;
आता 'कोसळलेल्या उल्कांवर' लिही!
पाने-फुले नेहमीचीच;
आता 'उन्मळलेल्या मुळांवर' लिही!

प्रेमभंग नित्याचा;
आता 'रोजच्या' विनयभंगावर लिही!
तुलसी-महात्म्य पुरे ;
आता 'बाटवलेल्या गंगांवर' लिही!

हिरवा मळा छानच;
आता काटेरी कुंपणावर लिही!
भाटगिरी सोडून आणि,
राजाच्या माजोरेपणावर लिही!

माझे, मी , खूप आता,
आतल्या 'कमी'पणावर लिही!
आणि सिरीयल्सचा 'आत्मा' असलेल्या,
छद्मीपणावर लिही!

'जीवघेणे' कटाक्ष बस;
रोजच्या 'जीव देण्यावर' लिही!
अन हुंडा घे‌उनही 'सावित्रीचा',
'जीव घेण्यावर' लिही!

'कर्माचे ओझे' जाणतो;
अता पुस्तकांच्या ओझ्यावर लिही!
आणि सौभाग्य लेणे विस्कटणाऱ्या,
कर्जाच्या बोज्यावर लिही!

हिरवा‌ईचे वर्णन 'वाचले' मी;
'न वाचणाऱ्या' वनरा‌ईवर लिही!
नि आपण स्वत:लाच लोटतोय,ना वेड्या ;
त्या भयाण खा‌ईवर लिही!

-- तुषार मराठे
स्वामीराया !

आधी पेरोनि अंधार
मग दाविशी प्रकाश
लावी सत्यालाच कास
स्वामीराया !

आम्ही तुझीच लेकरं
तुझ्या मायेची पाखरं
राहो क्रुपेची मखर
सदोदित !

वाट चालोनि दमलो
आता शिणलो शिणलो
तुझ्या नामात भिनलो
सांभाळावे !

नको होउ गा क्रुपण
प्रार्थी क्षाळोनी नयन
मनोभावे चरणी लीन
तुझ्या देवा !

-@ अरुण नंदन (23.08.07)
मी....

मी आहे हा असा आहे,
पटले तर घ्या नाहीतर सोडून द्या...

अगदी एखाद्या कवीतेसारखा,
आवडली तर ऐका नहितर नीघून जा...

कुणालही सांगणार नाही,जबरद्स्ती तर मुळीच नाही,
समजले पटले तर करा नाहीतर विसरून जा...

तुम्ही जगताय ते योग्य अन् मझ जगण अयोग्य,
जरा असही जगून बघा निश्फळ वाटल तर नावं ठेवा...

तुमच्या आध्यात ना मध्यात ना मझा कुणाला त्रास,
कशाला उगीच वैतागताय कशाला उगीच सन्ताप्ताय...

करावस वाटलं तर एकच् करा
मी जगतोय तस मला जगू द्या...
का नवं ठेवता उगाच
मी करतोय ते मला करु द्या...
म्हणूनच म्हणतो..

मी आहे हा असा आहे,
पटले तर घ्या नाहीतर सोडून द्या...

-- तुषार मराठे

Wednesday, August 22, 2007

तारीख सात :


मी आलो घरी,
अंतर्मुख होउनच..

पण दारात,नेहमीचेच स्वागत !
पगाराच्या दिवशी पत्नीच्या चेह-यावरचे सुहास्य भाव,

कदाचित पहिल्या रात्रीही नसतील इतके !
आणला का? चला आधी घरात, देवाजवळ ठेवा ते !

भोळीच ती, म्हणते पैसा टिकतो अशानं……
क्षणभर अभिमान वाटला,

जुन्याच साडया हरतलिकेला अन पाडव्याला नविन म्हणून वापरणा-या बायकोचा.

सौः- लावू उद्यापासून एकेकाचे ! अगदी शेवटचा रुपया शिल्लक असेपर्यंत,

मी :- शिल्लक तिच्या पुढयात, रुपयाच्या वर्तुळासारखा ! !


आई,

चश्म्याइतकीच वाळलेली !

ह्या महिन्यात जमेल का रे फ़्रेम बदलायला ?

टोचते रे ती ! दो-यां नी बांधून नाही राहत दांडया !

श्रावणात काही वाचीन म्हणते देवाधर्माचं !

मी :- वाचक तिच्या डोळ्यातल्या अनेक श्रावणांचा !


वडिल,
असंख्य आभाळं पाठीवर !

डॉक्टर म्हणतात की फिरायला पाहिजे,

वॉकर जमेल का रे या बजेटमद्ये !

कुलकर्ण्यांइतका भारी नको,

पण पाय दुखतात रे म्हणून !

मी :-शांत आणि सरळ वॉकर सारखाच, पण आतून पार वाकलेला !


आंगणातल्या वाळूवर घट्ट पाय रोऊन मी उभा, अविचल स्तब्ध, मनात उठणा-या असंख्य लाटांना थोपवीत……

पप्पा ! पप्पा !,

आणली का नवी स्कुलबॅग !

“खिशात पगाराच्या ऐवजी मिळालेली शेवटची नोटिस,

….सेवेतून कायमचे कमी करण्यात….


या सुटीत जायच ना पप्पा फिरायला,

किनई समुद्र बघायचाय मला,वाळुमद्ये किल्ले बनवायचेत !

टिचर सांगतात समुद्राचं…..

आई नाही म्हणते,पण जायच ना पप्पा आपण!

म्हणुन त्याने

पायाला मारलेली गच्च मीठी !

थरथरत्या हाताने मी त्याला उचलले!

कोनी सांगावं त्याला,

कि माझ्या पायाखालची वाळूच सरकतेय म्हणून !!!


@ अरुण नंदन (20.08.07)

मी तीला विचारले
तुझे वडिल करतात तरी काय?
तीने मला सांगितले
तीचे वडिल बिल्डर हाय
मला वाटले बिल्डर म्हणजे
सिमेंट वाळू अन् वीट
पण तीने केलं मला चीट
तीचे वडिल होते बॉडीबिल्डर
नाक्यावर होती त्यांची जिम
भलतेच खवळले जेव्हा
ऐकली मुलीची लव्हथीम
मला धरून त्यांनी बडव बडविले
पुन्हा नादी लागलास तर
तंगड तोडेल हे शंभरदा पढविले
अहो,मला बडविण्याची बातमीसुध्दा
त्यांचाच फायदा करून गेली
कित्येक मुलींच्या बापांनी
त्यांची जिम जॉइन केली….


Tuesday, August 21, 2007

आठवणींचा पाउस असाच येतो
उधाणलेल्या सागरासारखा
चिंब चिंब भिजून सुद्धा
रीता कोरड्या किना-या सारखा

नेहमी साखर झोपेची तिची पहाट रोजची
मी डोळे मिटले नाही माझी सदा पहाट होती
तिच्या ओठी नेहमी हसु उमलायच सुखाच
माझ्या डोळ्यानां नेहमी आसवांची साथ होती

पावले चालत होती पण वाट संपेनाच माझी
आज एक युदध हरल्या सारख वाटत होत
आज सगळ्याच्या मनात प्रश्न होता एकच
रोज दोघं असतात पण आज हा एकच

नेहमीच राहीन जिवंत असा तुझ्या आठवणीत
देह संपला तरी तुझ्या मी देहात साठलो होतो.
तु कणा कणात शोधलस मी क्षणा क्षणात होतो
अगं कुठेच गेलो नव्हतो मी तुझ्यात सरलो होतो

तुला वाटले मी दुर गेलो आता भेट नाही
मनात डोकावल नाहीस मी मनात मुरलो होतो
जेव्हां ओघळलीस तु... डोळ्यावाटे मीही मुक्‍त झालो
इतके दिवस तुझ्या मी डोळ्यात उरलो होतो

कोसळला नाहि तो पहीला पाऊस तेव्हां
पावसाआधी ढगातुन त्यावेळी मी बरसलो होतो
स्वखुशीने तुही भिजलिस सरीत आसवाच्यां
तुझ्या खुशीसाठी मी डोळ्यात साठलो होतो

तिने कधी हात जोडले नाहीत कशासाठी देवापुढे
तीच्यासाठी देवळात नेहमी माझीच वरात होती
आज म्हणतेय मी चुकली पण काय फ़ायदा
खरच फ़ार उशीरा तीची ही साद होती

डोळ्यात तुज़या खूप प्रश्ना दडलेले,
नि मी मालाच विचारलेल्या एका प्रश्णासारखा.

नोचले अंगा नि अंगा प्रत्येकानी माज़े.
सांग ना,आता का वागू मी माणसासारखा.

त्या मिराने केले ते प्रेम आज कुठे,
नाही मी मीरा आहे आणि नाही मी कृष्णसारखा.

तू समजू शकणार नाहीस कधीच मला,
पार जाळून ज़ल्यावर मी थोडासा विज़ल्यसारखा

माझ्याशी थोडं बोलून घे तू
सये मला थोड्सं बघून घे तू
आज आहे मी...माझ्याशी थोडं जगून घे तू

दॄर मी जेव्हा होईल
आसवं दाटुन येतील नयनी
आज आहे मी...माझ्याशी थोडं हसून घे तू

तुझ्या रागातही खोट्या
सये प्रेम मला मिळतं
खोटं खोटंच आज..... माझ्यावर रागवून घे तू

तूझ्या प्रेमाच्या खातर
साजेसं काय ग माझ्याकडं
एक कर तू....तूझ्याच मला आज मागून घे तू

मी पतंग सये
प्रेमवेडा तुझ्याचसाठी
एक क्षण दे...क्षणभर माझ्यासाठी सये जळून घे तू

-- संदीप सुरळे

Monday, August 20, 2007

तो पाऊस कोसळताना का कुणास ठाऊक,
डोळ्यातही हळूच आसवे आली होती.
भर दुपारच्या रखरखत्या ऊन्हात,
ही कसली मला तुज़ी आठवण आली होती.

श्वास माज़े नि तुज़ी आठवण,
असे राहून राहून येतात.
काही मिळालीच जर सुखे मला,
तर ती ही तुज़या आठवणीत वाहून जातात.

प्रेम शब्द हृदयातून येतो,
मनात मग हळूच गोडवा येतो.
हस्तो मग मी एकंतात एकटाच,
भर दिवसा डोळ्यात हा कसा काजवा येतो.

तुटले जरी हृदय,
तरीहीआस्वाणी नेहमीच सात दिली.
दिवस माज़ा कधी उगवळाच नाही,
ही कसली तू मला रात दिली.


संसाराची अजून ठीगळ्यांवर मदार नाही

नातं जरी पारदर्शक, आरपार नाही
बघ अजूनही उद्धवस्त संसार नाही
खेचातानीत जरी खुप नुकसान झालं
संसाराची अजून ठीगळ्यांवर मदार नाही

तू गुंफ विश्वासाने नव्या स्पप्नांची फुले
भावनांच्या अजून मी दूर फार नाही

घाल गळ्याभोवती, हार तुझ्या हातांचा
त्याहून सुंदर गळ्यासाठी अलंकार नाही

ये मिठीत, जशी पहील्यांदा आली होतीस
मिठीत उबेची, कमी झाली धार नाही

सांग हळूच कानात, जे आहे तुझ्या मनात
फुटक्या नशीबाशी माझा आज करार नाही

@सनिल