पिरेमासंग हाये मावला आकडा छत्तिसाचा
पिरेम-बिरेम हाये साराच डाव नशिबाचा

पोट्ट्यामांग पोट्टी दिसली का मन मावलं झुरे
अवंदा ऊरकुनच टाकाच अता धिर नाई धरे

म्या म्हणलं बापाले मले लगन कराचं हाये
तिकडं तसबी भात खाऊन पोट भरत नाये

मायले म्हणलं चाल व तुही सुन पाव्हाले जाउ
माय म्हणे पयले तुच जा, मंग आम्ही येऊ

पकडलं दोस्ताले अन मंग ईचार केला पक्का
पयलीच पाह्यली अन मारला तिच्यावर शिक्का

घरी आलो पेढे घेउन म्हणलं सुन भेटली तुम्हाले
बाप म्हणे हे त पहलीच व्हये आणखीन जा पाव्हाले

अता तुम्हीच सांगा राव असं कोणी करते का?
एक फिट वाटल्यावर दुसरीकडे कोणी जाते का?

बापाले म्हणलं आता तुम्हीच पोरी पाव्हा
पसंदच पडली एखांदी त साखरपुड्यालेच बलवा

शंभर पाह्यता पाह्यता बापाची लिस्टच संपली
अता मातर माय डोसक्यावर हात मारुन बसली

दोस्तान मंग उपाय सांगतला, तु मनोगतावर जाय
तुले पायजेन तश्शीच का मालुम तिथं भेटुन जाय

हाये कोणी इथं जिले माह्यासारखा नवरा पायजेन
लेवता न्हाई आलं तरी 'मनोगत' गावता आलं पायजेन

-- मनोगताच्या सौजैन्याने

दूद नको पाज्यू हलीला....

बोबडा बलराम:

दूद नको पाज्यू हलीला काल्या कपिलेचे
काला या मनती आइ ग, पोल गुलाक्याचे

तूच घेउनी पगलाखाली
पाजत जा या शांज-शकाली
तुजियाशम गोले, होउदे लूप शोनूल्याचे

तूही गोली, मीही गोला
काला का हा किशन् एकला?
लावु नको तित्ती, नको ग बोत काजलाचे

थेउ नको ग याच्यापाशी
वाल्यामधल्या काल्या दाशी
देउ नका याला, नहाया पानी यमुनेचे

पालनयात तू याच्या घाली
फुले गोजिली चाप्यवलली
लावित जा अंगा, पांधले गंद चंदनाचे

नकोश निजवू या अंधाली
दिवे थेव ग उशास लात्ली
दावु नको याला कधीही खेल शावल्यांचे

नको दाखवू, नको बोलवू
झालावलचे काले काउ
हंश याश दावी, शाजिले धवल्या पंखांचे

हंशाशंगे याश खेलुदे
चांदाशंगे गोथ्थ बोलुदे
ल्हाउ देत भवती, थवेही गौल-गौलनींचे

मथुलेहुन तु आन चिताली
गोली कल ही मूल्ती काली
हशशी का बाई, कलेना कालन हशन्याचे ?

- गदिमा

सर तुम्हीच सांगितले होते ना,
जा आणि तिच्या कडून notes घे.....

शिकवले नाही तर काय झाले?
notes वाचून परीक्षा दे.....

म्हणून गेलो, नी खड्ड्यात पडलो
कणा मोडला पण प्रेमात पडलो....

तिला फक्त 'देतेस का?' विचारले....
माहीत नाही ,
तिच्यावर का आभाळ कोसळले?....

notes एवजी तिने frdship
असा अर्थ घेतला....

(नी पुढे बोलायाच्या आतच )
एक धक्का जोरात दिला.....

पडलो एकदाचा खड्ड्यात,
आणि मोडला माझा कणा....

पण काहीही असो सर,
परत एकदा लढ म्हणा....

मी तर म्हणतो सर,
तुम्ही कधी शिकउच नका...

notes 'परत आण' म्हणायला,
जराही कचकू नका....

-- तुषार

वसंताच्या साक्षीने बहरुन तो बाहेर आला...
नव्या मित्रांच्या साथीने नवी दुनिया निहारु लागला...
कळत-न-कळत एके दिवशी, त्याचे तिच्याकडे लक्ष्य गेले....
आणि त्यालाही कळले नाही, कधी त्याचे अस्तित्व तिच्यात सामावुन गेले....

ती त्याच्याकडे बघुन, गालात खुदकन हसली...
आणि ते पाहुन आनंदाने, त्याने एक गिरकी घेतली....
हळू-हळू ही कुज-बुज सगळीकडे पसरली...
राजाच्या गुलाम तिच्या बापाने, त्याला इन्द्रछडीही दाखवली....

तरी कधी नाही त्याने, उफ़्फ़ ना आह: केली...
अश्रूंचेही मोती बनवुन, त्याने तिला वाहिली...
दिवस गेले आणि रात्र सुद्धा सरली...
मिलनाची स्वप्ने त्याची, वारयावरच तरळली...

तिच्या प्रेमापायी त्याने, तारुण्याचा त्याग केला...
निरोपाची वेळ आली, हे ग्रीष्म त्याला सांगून गेला...
मरतांनाही तो म्हणाला, जीवन माझे कृतार्थ झाले....
जिवंतपणी नाही, पण मेल्यावर तरी तिने मला जवळ घेतले...

कवी : अद्न्यात

इतके दिवस विचार केला
सांगू का मी तिला
खूप भीती वाटत होती
ती आणेल् तिच्या भावाला

भावाने तिच्या घोऴ केला सगऴा बटट्याबोऴ केला


रोज शेवटच्या बाकावरून
बघत् असे मी तिला
ती मात्र बघत असे
माझ्या बाजूच्या बाकावरच्याला

बाजूवाल्याने घोऴ केला सगऴा बटट्याबोऴ केला


एके दिवशी विचार करूण
तिला गुलाब देऊ ठरविले
त्याच दिवशी मास्तरांनि
बारावीचे गुलकन्द् शिकविले

गुलकन्दाने घोऴ केला सगऴा बटट्याबोऴ केला


कॅलेंडरात वॅलेंटाइन् डे दोन दिवसात
मग काय् सगऴ्यांबरोबर् मीही होतो कि जोमात्
पण दुसऱ्य़ाच दिवशीची खबरबात
म्हणे तीची पणजी गेली ढगात

पणजीने तीच्या घोऴ केला सगऴा बटट्याबोऴ केला

कालच गच्चीवरती तीला पाठमोरी बघीतले
क्षणात माझ्या मनातले तिला सांगितले
पाठमोरी ती मूर्ति वऴताच त् त् प् प् झाले
कारण मला तीच्या आईचे दर्शन् झाले

आईने तीच्या घोऴ केला सगऴा बट्ट्याबोऴ केला

-- धनंजय सोनावने

भेटलेच तुला कधी स्वप्नात...
हसशील का परत बघून आनंदात पुन्हा?

जोडशील पुन्हा तुटलेले धागेही...
जोडल्या जागी गाठी राहतील का पुन्हा?

दिसला न तु प्रत्यक्ष।त मला...
म ह्या डोळ्यांना तुझी आस का पुन्हा?

तु वेळ जरा दे सावरायास मला...
मग करशील का रे परत बरबाद पुन्हा?

बांधुन वचनात माझ्या एकट्या जिवाला...
शपथा का घालतोस स्वतःच्या जिवाला पुन्हा?

आशेचे किरण होते मावळले...
म स्वप्नांचा हा छळवाद कशाला पुन्हा?

बघीतलेस कधी ह्या जिवाला जळताना...
अश्रु दाखवायला भेटशील का रे स्वप्नात पुन्हा?

-- कल्पेश फोंडेकर

मराठी बोला रे.....

म्हातारा आजोबा हा
सांगतो गोष्ट ऐका रे
एका म्हाता-या महाराणीची
करुण व्यथा रे...

बोटांवर मोजण्या इतुके
दिवस तिंचे उरले रे
कोणाहि नको भाग्य
तसले तिंच्या पदरी पडले रे...

मातीत मिळाली संपदा
राज्य घरांतचं संकोचले रे
मुलं विसरली तिला
तुकाराम-समर्थांचे दिवस आता गेले रे...

नऊवारी जड वाटते
स्त्रीअंगाची खरी शोभा रे
मुलं तामसिक वृत्तीची
कसे भयावह स्वप्न पडले रे...

नको मरण हे रोजचं
एकदा कंठस्नान घाला रे
बाळांनो तुम्ही तरी
मराठी बोला रे.....

-- चेतन फडणीस

कसे सरतील सये, माझ्याविना दिस तुझे
सरताना आणि सांग सलतील ना
गुलाबाची फुलं दोन रोज रात्री डोळ्यांवर
मुसुमुसु पाणी सांग भरतील ना, भरतील ना।।।

पावसाच्या धारा धारा मोजताना दिस सारा
रिते रिते मन तुझे उरे
ओठवर हसे हसे उरातून वेडेपिसे
खोल खोल कोण आत झुरे
आता जरा अळिमिळी तुझी माझी व्यथा निळी
सोसताना सुखावुन हसशील ना,
गुलाबाची फुलं दोन।।।

कोण तुझ्या सौधातून उभे असे सामसूम
चिडीचुप सुनसान दिवा
आता सांज ढळेलच आणि पुन्हा छळेलच
नभातून गोरा चांदवा
चांदण्यांचे कोटी कण आठवांचे ओले सण
रोज रोज निजपर भरतील ना,
गुलाबाची फुलं दोन।।।

इथे दूरदेशी माझ्या सुन्या खिडकीच्या पाशी
जडेसर काचभर तडा
तूचतूच तुझीतुझी तुझ्यातुझ्या तुझेतुझे
सारासारा तुझा तुझा सडा
पडे माझ्या वाटेतून आणि मग काट्यातून
जातानाही पायभर मखमल ना,
गुलाबाची फुलं दोन।।।

आता नाही बोलायाचे जरा जरा जगायाचे
माळूनिया अबोलीची फुले
देहभर हलू देत विजेवर झुलू देत
तुझ्या माझ्या विरहाचे झुले
जरा घन झुरु दे ना वारा गुदमरु दे ना
तेव्हा नभ धरा सारी भिजवील ना,

गुलाबाची फुलं दोन रोज रात्री डोळ्यांवर
मुसुमुसु पाणी सांग भरतील ना, भरतील ना।।।

-- संदीप खरे

त्या गलबतास किनार्‍याची ओढ वाटली होती
किनार्‍याच्याही डोळ्यांत दोन आसवं दाटली होती

शीड फ़डफ़डले गलबताचे.... वारा भरला त्यात
सोडुन किनार्‍यास गलबत निघाले अथांग सागरात

अनंत मैलाच्या प्रवासास गलबताने सुरुवात केली
वाटेत शिदोरी म्हणुन किनार्‍याची आठवण साथ नेली

किनारा रडला खुप खुप.. आसवं त्याची ढळाली
सागरालाही त्या आसवांनी किंचीतसी भरती आली

गलबताचा प्रवास सुरु झाला मैल दर मैल
वाटतं होता प्रवास हा सहज संपुन जाईल

किनार्‍याची ओढ गलबताला छळु लागली
अन आठवण त्याची दिवसेंदिवस जाळु लागली

मला मिळालेला किनारा मी का सोडला?
'अजुन मला काय हवं होत?' असा प्रश्न त्याला पडला

पण आता खुप उशीर होत होता परतायला
अन वेळही लागला होता हातातुन रेतीसारखा सरकायला

दिवसामागुन दिवस सरत चालले होते
दोघंही एकमेकांपासुन झुरत दूर चालले होते

प्रचंड त्या लाटांत श्वास गलबताचे अडखळू लागले
किनार्‍याच्या भेटीस प्राण त्याचे तळमळू लागले

घोर काळरात्री खुप दाटुन गेल्या
जखमा काळजावर दोघांच्याही वठवुन गेल्या

खुप दिवस झाले....प्रवासास निघालेले गलबत परत नाही आले
कुणीतरी बोललं काल..त्या किनार्‍याचे कण कण वाहून गेले

कदाचित एखादं प्रचंड वादळ गलबतास घेऊन गेलं असेल
कदाचित एखाद्या महाकाय लाटेनं त्या किनार्‍यास वाहुन नेलं असेल.....कदाचित ....

-- संदीप सुराले

तुझ्या खट्याळ डोळ्यात
स्वप्ने श्रावणी श्रावणी
भुलवीत दूर नेती
रानफ़ुलांची रे गाणी

तुझ्या नेत्रकटाक्षाने
आत उमलते काही
बोल मधाळ बोलसी
कसे सावरावे बाई

तुझे मोकळेसे हसु
उरी चालवते सुरी
गंधभारल्या स्पर्शाने
तनू होई रे बावरी

-- मनीषा जोशी.