आलास का पुन्हा तू?

एक गजल

आलास का पुन्हा तू? देण्यास घाव आता,
केलास वार जो तू, तो ही मधाळ आहे.

रागावता असा तू, मी हासते जराशी,
व्यर्थ तुझेच कोपन, इतुके मवाळ आहे.

शोधू कुठे तुला मी? रे काळजात माझ्या,
रे अंतरी तुझ्या मी, झाली गहाळ आहे.

दे लाघवी अश्रूच, दिलखुलास मागणे हे,
हा हास्य मुखवट्यांचा, झाला सुकाळ आहे.

आता चर्चा कशाला? वैतागलास का तू?
नादान मी अशी ही, थोडी खट्याळ आहे.

पूरे तुझे उसासे,या स्वप्निल पापण्या ही,
ढळली निशा पहाटे, झाली सकाळ आहे.

ये तू अता विठ्ठ्ला, तूझीच ओढ मजला,
वारीत माणसांचा, पडला दुष्काळ आहे.

वृत्त: आनंदकंद
कवयत्री : निशा

हार - सचिन काकडे

लवती बहार आहे, तरीही नकार आहे
दडती श्वास लहरी, मनही फरार आहे

तशीच नजर लपते, नयनी तुला गं जपते
परी मी धुकेच ठरतो, मी आरपार आहे

रुसली नभात रात दिसली दिव्यात बात
जळती वातही ओली, अंधार फार आहे

आभाळ लख्ख वाजे, सखी हळुच लाजे
चांदणे घरात फिरती उघडेच दार आहे

हा कोठला प्रवास? होतो मलाच भास
क्षणीकाचीच स्तब्धता, पुन्हा थरार आहे

मदमत्त लाट येते, पाउल वाट होते
करते उरात घाव, 'कळ' ती पहार आहे

कळतो मलाच खेळ, छळतो मलाच खेळ
सरताच डाव हाही माझीच हार आहे

--सचिन काकडे

बाकी आहे - by अभिजीत दाते

सरला प्याला झिंग जराशी बाकी आहे
अजून थोडे दुःख उराशी बाकी आहे

दिसतो जो मी केवळ वरचा तरंग आहे
माझे ‘मी’पण खोल तळाशी बाकी आहे

तुम्ही हव्या तर सुखे आठवा श्रावनधारा
हिशेब माझा जुना उन्हाशी बाकी आहे

नैवेद्याचा परवा होता गाजावाजा
काल ऐकले देव उपाशी बाकी आहे

हवी नको ती सुखे तुझ्यास्तव मागून झाली
अता मागणे काय नभाशी बाकी आहे ?

नको भास्करा किरणांसाठी तुझी मुजोरी
दीप येथला स्वयंप्रकाशी बाकी आहे

– अभिजीत दाते
http://dilkhulas.wordpress.com

म्हणे आनंदातही डोळ्यांतून कोसळतो वसंत

हलवायचं कोणाला, सारेच निवांत
मी वाचतो प्रेतांचे, अंतकरण जिवंत

स्मशानात राहतो मी, मृतात वाहतो मी
अवषेशांचे ढिगारे, नि गळका आसमंत

आठवायचे ठरवतो, मी विश्वास फिरणारे
सडतात रात्रीला, स्वप्नांचे दिवस का अनंत

कोणास याद येते, लुकलुकत्या तारकांची
तुटताच नजर वळते, साऱ्यांची आसमंत

मी थांबलो कुठे, धावतोय जन्मा पासून हा
मृत्यूच्या कुशीतही, हालचालींना येई ना अंत

रडावू मला पाहतात, आनंदाचे हळवे क्षण
म्हणे आनंदातही डोळ्यांतून कोसळतो वसंत

@ सनिल पांगे

उत्कट-बित्कट होऊ नये, भांडू नये, तंडू नये..
असे वाटते आज-काल, नवे काही मांडू नये ॥ धृ ॥


नको कुठला नवा भार, जुनेच गुंते शिल्लक फार..
सूर गाठ-नीर गाठ, राहून द्याव्यात, ओढू नये...
असे वाटते आज-काल, नवे काही मांडू नये ॥ १ ॥


असे वाटते बसून घ्यावे, उरले श्वास मोजत रहावे..
जन्मा-बिन्मा आलो त्याचे, पांग सुद्धा फेडू नये...
असे वाटते आज-काल, नवे काही मांडू नये ॥ २ ॥


शिंकांसारखे सोपस्कार, मला झालीये गर्दी फार..
असल्या गळक्या जगण्यासाठी, रूमालसुद्धा काढू नये...
असे वाटते आज-काल, नवे काही मांडू नये ॥ ३ ॥


कुठे कधी रमला जीव, खरंच फार दमला जीव..
वजन, ज्ञान, ओळख, पित्त काही-काही वाढू नये...
असे वाटते आज-काल, नवे काही मांडू नये ॥ ४ ॥


आधी उत्सुक्‍तांचा जीव, त्याला बांधून घ्यावी शीव..
घर दार उबवत रहावे फक्‍त, डबके सोडून हिंडू नये...
असे वाटते आज-काल, नवे काही मांडू नये ॥ ५ ॥


स्वतःलाच घालत धाक, कुरकूर रेटत ठवलं चाक..
खेचत ठेवले अजून गाडे, आता फार ओढू नये...
असे वाटते आज-काल, नवे काही मांडू नये ॥ ६ ॥


कसले प्रहर, कसला काळ, मनात कायम संध्याकाळ..
तिच्या कुशीत मांडली कविता, तेवढी मात्र मोडू नये...
असे वाटते आज-काल, नवे काही मांडू नये ॥ ७ ॥

-- संदीप खरे.
स्त्रोत : ई पत्र

कोणे एके वेळा। विसु झाला खुळा।
करावया गेला। भाषांतर॥

अभंग तुक्याचे । करी विंग्रजीत।
दूध पीतपीत । वाघिणीचे ॥

तुका म्हणे आता। रहावे उगीच।
पहावी बरीच । मजा त्याची॥

इवल्या मुंगीची । होते आता ऍन्ट ।
झाली अंडरपॅन्ट । लंगोटीची ॥

झाला हा नाठाळ। कोण विदुषक?।
"ब्रिंग मी अ स्टिक"। तुका सेज ॥

कवी - विसुनाना

आसवांच्या पावसाला हाक देतो
आठवांच्या पाखराला हाक देतो

गायली तू माझिया गझलेस जेथे
मी पुन्हा त्या मैफलीला हाक देतो

काय होते सांग नाते आपले ते?
कोण माझे मी कुणाला हाक देतो?

गाव माझा दूर ना, मी दूर आहे
थांबलेल्या पावलाला हाक देतो

रात होता, मी गर्द काळोख होतो
एकटा मी हुंदक्याला हाक देतो

वाटते की आवरावा हा पसारा
संपताना संपण्याला हाक देतो?

शब्द - संदीप सुरळे

उगिच बोलायचे, उगिच हासायचे
उगिच कैसेतरी दिवस काढायचे

मधुन जमवायचे तेच ते चेहरे
मधुन वाऱ्यावरी घरच उधळायचे

चुकुन अपुली कधी हाक ऐकायची
मन पुन्हा बावरे धरुन बांधायचे

रडत राखायची लोचने कोरडी
सतत कोठेतरी भिजत धुमसायचे

उगिच शोधायचे भास विजनातले
अटळ आयुष्य हे टळत टाळायचे

ह्या इथे ही तृषा कधि न भागायची
मीच पेल्यातुनी रिक्त सांडायचे!


गझलकार - सुरेश भट

मी गुन्हे अक्षम्य केले ही खरी आहे व्यथा
त्यांसही तू माफ केले ही खरी आहे व्यथा

वाट मी चुकलो कितीदा, सांगती जे जे मला
काननी त्यांनीच नेले ही खरी आहे व्यथा

जुलुम आहे कोरडे हे वागणे, साकी, तुझे
त्यावरी हे रिक्त पेले ही खरी आहे व्यथा

लोकहो, पुसता कशाला प्रांत माझा कोणता
देश येथे फाटलेले ही खरी आहे व्यथा

जहर टीकेचे जनांच्या रिचवले असतेच मी
वाचल्यावाचून गेले ही खरी आहे व्यथा

गझलकार - मिलिंद फणसे