आजचा विशेष

श्री स्वामी समर्थ

आजचा सुविचार : जगात दुसऱ्याला हसणे सोपे परंतु दुसऱ्यासाठी रडणे कठीण....

मराठी साहित्य संग्रहाला भेट देण्यासाठी येथे क्लिक करा.

देवा एकच मागणी
तिची पापणी भरु दे
माझ्या नावाचा एकच थेंब
तिच्या नयनी तरु दे

-- आनंद काळे


बालभारतीच्या कविता आनंदक्षणवर वाचण्यास मिळाव्यात, या वाचकांच्या विनंतीला मान देऊन पुढील काही पोस्ट या बालभारतीच्या निवडक आणि आवडत्या कवितांच्या असतिल.

Wednesday, January 02, 2008

एवढच........

लग्नाच्या त्या मांडवात तुला एकदा तरी पहायच होत
वधूचं ते सुन्दर रुप मनामध्धे जपायचं होत
जशील तिथे सुखि रहा एवढच फक्त सानगायचं होत!!

आयुष्यातले चार क्षण सोबत आपन जगलो होतो
कधी हसत कधी रडत सोबत आपण चाललो होतो
ते क्षण आता विसरूण जा एवढच फक्त सानगायचं होत
लग्नाच्या त्या मांडवत तुला एकदा तरी पहायच होत!!

आठवतं का? झाडाखाली रोज आपन भेटायचो
आयूष्याचे सुन्दर स्वप्न सोबत आपन रंगवायचो
ते स्वप्न सगळे पुसून टाक एवढच फक्त सांगायच होतं
लग्नाच्या त्या मांडवात तुला एकदातरी पहायंच होतं!!

आठवतका तुला तू नेहमीच रुसायचीस
मी विनोद करताच खळखळून हसयचीस्
अस रुसनं आता सोडुन दे एवढच फक्त सांगायच होतं
लग्नाच्या त्या मांडवात तुला एकदातरी पहायंच होतं!!

नेहमीच प्रेमाने तू रजा माला म्हनायचीस
आपण दोघे रजा रानी हेच गीत गायचीस्
हा रजा आता वीसरुन जा एवढच फक्त सांगायच होतं
लग्नाच्या त्या मांडवात तुला एकदातरी पहायंच होतं!!

भेट्लो नहीं तुला तर दिवसभर रडायचीस्
रडतना सुद्धा तू कीती सुन्दर दीसायचीस
असं रुसन आता सोडून दे एवढच फक्त सांगायच होतं
लग्नाच्या त्या मांडवात तुला एकदातरी पहायंच होतं!!

समूद्राकाठी फिरन्याचा नेहेमीच हट्ट करायचीस
किनार्यावर रेतीमध्धे लहान होवून खेळायचीस्
असे हट्ट आता सोडून डे एवढच फक्त सांगायच होतं
लग्नाच्या त्या मांडवात तुला एकदातरी पहायंच होतं!!

खांद्यावरती डोक थेवून तासन तास बसायचीस्
माझ्याकडे बघून मग लटकच हसायचीस
ते क्षण आता विसरूण जा एवढच फक्त सानगायचं होत
लग्नाच्या त्या मांडवत तुला एकदा तरी पहायच होत!!

आज तू पत्नी झालीस उद्या तू आई होशील
हळूहळू नवी नाती आता तू गुंफ़त जाशील
संसारात स्वतहाला रमवून घे एवढच फक्त सानगायचं होत
लग्नाच्या त्या मांडवत तुला एकदा तरी पहायच होत!!

उमेश .... umesh.khillare@gmail.com
आठवतय ? तळ्याकाठी...
मी तुझी वाट पहात बसायचो ?
खरच त्या वेळी...
मी माझाच नसायचो !

छोटे दगड... खडे घेऊन...
भिरकावायचो मी पाण्यात,
अस्सेच....अगदी अस्सेच तरंग,
विचारांचे, उमटायचे माझ्या मनात !

बबलगम फुगवत खायचो...
तर कधी घ्यायचो... चणे-दाणे...
पाळलेल्या कबुतरांचे...
न्याहाळायचो...येणे जाणे !

कदाचित आत्ता...दिसशील तू..
अगदी गोड् हसशिल तू..
"sorry i m late "म्हणताना...
कान 'माझेच' धरशील तू,

अंधाराचे दूत..
सावली होऊन धावायचे,
"संपत आलीये संध्याकाळ"...
गुणगुणत डास चावायचे !

मग माझं तिथून उठणं..
आळस देत्... सटकणं,
jeans ला लागलेली माती...
शांत पणे झटकणं !

तू 'माझी' राहिली नाहीस...
ते तळं तरी कुठे उरलय आता ?
पण आजही कबुतरांना,
खाणं टाकतो मी, जात येता !

-- मंदार