हो आहोत आम्ही कवि....
हो आहोत आम्ही कवि.....
डोळे वेगळे नाहित आमचे,
दृष्टी वेगळी आहे.
विरंह आणि प्रेमावर लिहितो पण तरीही जाण सगळी आहे
आईबापावर लिहायला आम्हालाही आवडतं आणि जमतं.
पण काय करणार, हे वयंच असं आहे की मन प्रेयसी नि प्रियकरामधे जरा जास्त रमतं.
तिच्यासाठी चंद्रतारे तोडण्याची भाषा करतो आम्ही
आमच्या कवितेतही तिच्याच आठवणीत झुरतो आम्ही
आणि एक दिवस मग त्या नभीच्या ग्रहताऱ्यांशी वैर धरतो आम्ही.
मग मात्र अचानक चंद्रग्रहणावर कविता करतो आम्ही.
माहित्येय अशक्य आहे चंद्र तारे वगैरे तोडणं.
अरे पण आहे ना शक्य, एकंच भावना अनुभवणाऱ्या असंख्य लोकांची मनं एकाच कवितेनं जोडणं.
हां.... पण मान्य आहे मला.... कुठेतरी आम्ही कविही चुकीचा मार्ग धरतो.
एकाच नात्यात गुरफटून आम्ही बाकीच्या नातेसंबंधांवर दुर्लक्ष थोडं करतो.
पण जास्त वेळ नाही, हा प्रकार थोडा काळंच टिकतो.
अशा प्रिय-अप्रिय अनुभवातुनंच तर कवि कविता करायला शिकतो.
प्रेयसीच्या विरहांत झुरणारा हाच कवि, तू परत येऊ नको हे त्याच्याच एखाद्या कवितेतून सांगतो.
तिच्या बाहुपाशांत स्वर्गसुख मानणारा, पंचविशी ओलांडली तरीही आईबापाच्या कुशीत जाण्यासाठी रांगतो.
देश, मित्रमैत्रीणी, कॉलेज, कट्टा, करियर नि सामाजिक विषयावरही तो कविता करायला चुकत नाही.
कविचं सोडा हो, पण कुठलाच माणूस चूकल्याशिवाय एखादी गोष्ट करायला शिकत नाही!!!!

कुणाल.