आयुष्य कोडं म्हणून पाहीलं
तर सोडवणं अवघड होवून बसतं
उत्तरांच्या असंख्य पारंब्या फुटून
एक भलं मोठं वडं होवून बसतं

सरळ साधं जगणं सोडून, आपण
मोह मायेच्या दूनियेत गुंतत जातो
प्रश्नांची उत्तरं शोधता शोधता
उत्तरांनाचं प्रश्नात गुंफत जातो

सुर्याकिरणात चमकणारा दव
मोती बनून मिरवू लागतो
येताच वाऱ्याची एक झूळूक
शेवटी मातीतच हरवू लागतो

प्रत्येक गोष्टीचा अंत असतो
निसर्ग क्षणाक्षणाला शिकवतो
इवलासा दव पण जिवनातलं
सर्वात स्वच्छ प्रतिबिंब दाखवतो

निसर्गाला आयुष्याचा गुरू मानून
कर्तव्याची दुर्वा वहायची असते
आयुष्याला निसर्गासारखं वाहू द्यावं
विणाकारण पर्वा करायची नसते


सुनील पांगे