तारकांनी तुझ्या केसात
अलगद उतरूनी यावे
गुलाबी पाकळ्यांच्या भाराने
तुझ्या ओठांवर गुलाबी ठसे उमटावे..

असं तुझं रुप पाहताना
प्रिये मी हि आरसा व्हावे
तुझं माझ्यातलं अस्तित्व
तु माझ्याकडे एकटक होऊन
पापण्या लवत हळूवार पहावे...

मग वाटेल मला आरश्यातून या
मी वार्‍यामधे अल्लड होऊन
तुला पाठमोरी बिलगावे
शहारलेल्या तुझ्या देहकळीला
मिठीच्या शालीत घट्ट धरावे...

मग लाजेल तु ही अशी
कि मर्यादाही बेभान होतील
ओल्या केसातल्या चांदण्या
विस्कटून तुझ्या माझ्या देहावर सरकतील...

पाकळ्यांच्या भार चुरगळून
गुलाबी ओठांची मोहर
सजेल माझ्या गालावरी..
म्हणशील हा घे गुलाबी चंद्र
तुझ्या प्रीत खळीवरी...

तेवढ्यात ही शृंखला
जरा निवांत व्हावी,
मिलनाची सर बरसण्याआधी,
मर्यादेची लहर आपल्या श्वासात
अशीच दबा धरून बसावी....

---.. आ.. आदित्य..