अश्विन पिऊन तरारलेले एक तृणाचे गोंडस पाते
मला म्हणाले डुलता डुलता जीवित म्हणजे रहस्य मोठे
कालच रात्री नऊ काजवे आले शिलगावून मशाली
शोधित फिरती चहूकडे ते इथे तिथे त्या झडाखाली
विचारले मी शंभर वेळा काय आपले हारवले ते
मौन सोडिले कुणी न कारण त्यांनाही ते ठाऊक नव्हते!
जाग पहाटे येता दिसला क्षितिजावर एकाकी तारा
पडला होता ढगावरी तो रेलून तंद्रीमध्ये बिचारा
मी म्हटले त्या "घराकडे जा! जागरणाचे व्रत का भलते?"
तो रागाने बघे मजकडे कारण त्यासही माहित नव्हते!
पलिकडच्या त्या आंब्यावरती कुणी सकाळी आला पक्षी
खोदित बसला आकाशावर चार सुरांची एकच नक्षी
मी पुसले त्या "कोणासाठी खुळावल्यागत गाशी गीते?"
पंख झापुनी उडून गेला कारण त्यासही कळतच नव्हते!
दूर कशाला? मी वार्‍यावर असा अनावर डोलत राही
का डुलतो मी? का हसतो मी? मलाही केंव्हा कळले नाही!
मलाही केंव्हा कळले नाही!!
कवी: कुसुमाग्रज
No comments:
Post a Comment