त्या रेतीत खूप किल्ले बांधले होते
त्यात खेळण्यात संबंध दिवस घातले होते
पणं एकाएकीच तू मला सोडून गेली
जशी काही हातातून रेत सुटून गेली

आता तिला आपली आठवण राहाण्यासाठी तिथेच घुटमळतो
म्हणूनच त्या सागराच्या दर्शनाला मी रोज जातो......
त्या दमट हवेत आपण दिवसभर रहायचो
तुझी वाट पाहत मी तिच्याशीच बोलायचो

पणं एकदमच तू मूक झाली
जशी ती हवा वाहाण्याचंच थांबली
आता तिला एकटं न पाडण्यासाठी तिच्याशीच खेळतो
म्हणूनच त्या सागराच्या दर्शनाला मी रोज जातो......

आठवतंय, तिथे एक खडक होता
ज्याच्याशी आपला बंध जुळला होता
पणं त्याला तू खूप रडवलंस
जसं काही प्रारब्धात अडकवलसं

आता तो आणि मी रडून रडून रोज थोडा झिजतो
म्हणूनच त्या सागराच्या दर्शनाला मी रोज जातो......
एक सांगू, आपण सोबत असताना त्यात भरपूर पाणी होतं
कडक उन्हातसुद्धा आपल्या प्रेमाच्या वर्षावाने वाढतच होतं

पणं यंदाच्या उन्हाळ्यात हा पाऊसच थांबला
मग पाण्याचा ओघ आपोआप आकाशाकडे धावला
आता ते पाणी कमी होऊ नये म्हणून माझे अश्रू मिसळवतो
म्हणूनच त्या सागराच्या दर्शनाला मी रोज जातो......

म्हणूनच त्या सागराच्या दर्शनाला मी रोज जातो......
म्हणूनच त्या सागराच्या दर्शनाला मी रोज जातो......

-- निलेश कोटलवार