आत्ताचं कलयुग़ी प्रेम... (बोधकवीता)

पुर्वी प्रेमपत्रांची काय वाट पाहीली जात असे..
आता मात्र पोरा-पोरींच्या कानाला फक्त मोबाईलच दिसे..

आधी एकमेकांची वाट बघण्यात चांगल वाटायचं..
आता मात्र २ मिनीटे उशीर झाला तरी रूसून घर गाठायचं..

तळ्याकाठच्या भेटीत प्रतिबिंब पाहात तासनतास घालवायचे..
आता मात्र मल्टिप्लेक्सच्या झगमगाटात तिच्याकडे कमी अन दुसर्‍याकडेच पहायचे..

जत्रेला चाललो म्हणून कधी नव्हे तो भेटण्याचा बहाणा मिळायचा..
आता मात्र रोज रोज शॉपिंगच्या बहाण्याणे टवाळक्या मारत फिरायाचे..

शाळेमधलं प्रेम वहीच्या त्या चुरगळलेल्या गुलाबातून दिसायचे..
कॉलेजात मात्र रोज रोज नविन गुलाब चक्क पायाखाळी तुडवायचे..

पुर्वीच्या प्रेमात वचनांत जिवाची पर्वा केली जात न्हवती..
आता मात्र रोज एक वचन मोडण्यासाठीच दिली जायची...

"प्रेम" या शब्दात ईश्वर आहे असं पुर्वी सांगायचे..
आता या शब्दाला स्वार्थासाठीच पणाला लावायचे..

पुर्वी पावसात तिच्यासोबत भिजताना लाजेचा पदर आडवा असायचा..
आता मात्र लाज सोडून मर्यादा ओलांडायचा कार्यक्रमच का असायचा..

पुर्वी मिठीत येताना किती बहाणे ऐकावे लागायचे..
आता मात्र जवळ येण्याचे नियम मजा म्हणून मोडतच रहायचे..

प्रेमाचं नात्यात रुपांतरण होताना मोठ्यांची मर्जी संभाळली जात होती..
आता मात्र सर्रास तोडले जातात त्या नात्यांच्या माळेतील मोती..

ही अशी प्रेमाची उलटी लक्तरे चव्हाट्यावर का यायला लागली..?
तुम्हीच सांगा आता, कलयुगाची झळ प्रेमाच्या फुलाला कशी हो लागली..

---- आ.. आदित्य...