पाथरवट

भरलेल्या धुळीत खेळतात,
पाथरवटाच्या पोरी...
सारखेच झगे दोघींचे,
बनवलेले...फाडून नऊवारी !

बापाच्या दंडाचा ताईत,
फुगलेली नस जपतो...
घावावर बसती घाव,
घाम् पाप्ण्यांनी टिपतो !

सुकलेली कारभारीण,
ओटित वंशाचा दिवा...
लव्कर पेटली वात...
लई उपकार टुझे देवा !

वाहणारे, डोळे - प्यासे ओठ,
पदराशी झगडतो तान्हा...
फुटंलया नशिब तर,
कसा फुटावा पान्हा !

रस्त्याच्या पल्ल्याड एक ,
चिंचा, बोरं, कैरीचा ठेला...
तापलेल्या उन्हात....भैय्या,
विकतो ...'बरफ का गोला ' !

पोरी लागल्या रडू,
काही खायला मागती...
बापाचं त्वांड बी कडू,
महिना अखेरीला -- का.........पैकं झाडाला लागती !

दोन - पाच रुपये मोजत,
बाप गेला पलिकडे...
येताना जोरात,
एक येस्टी त्याला भिडे !

आक्रोश आकांत फक्त,
विखुरल्या बोरं अन् चिंचा...
सर्वत्र पसरले रक्त,
यात पोरींचा बा कंचा ?

मालकाच्या बंगल्या बाहेर,
उकिडव्या तिघी बसल्या त्या...
हिशोब साडे सत्तावीस दिवसांचा,
"मुकादम्............. बाईचा अंगठा घ्या !!!"

-- मंदार

सये उधाण वार्‍यात तू,
तेव्हा तुझ्या गंधात मी,
रेशमाच्या मखमालीत तू
तेव्हा तुझ्या अतूट बंधनात मी...

नभाच्या निळाईत सजतेस तू
तेव्हा गोंजारलेल्या कापसी पिंजात मी,
ओल्या ओल्या सरींच्या श्रावणात तू
तेव्हा घन काळ्या सावळ्या नभात मी...

हिमालयाच्या उंच शिखरात तू
तेव्हा तुझ्या पायथ्याला पुजलेल्या हिमनगात मी,
गंगेच्या उथळ पाण्यात पवित्र तू
तेव्हा तुझ्यात तरंगणार्‍या निर्माल्यात मी..

संतवाणीच्या अभंगात सदा उच्चारलेली तू,
तेव्हा टाळ्मृदुंगाच्या नादात मी,
ईश्वराच्या देऊळी विराजमान तू
तेव्हा तुझ्या आशिर्वादाच्या फुलात मी...

गुलाबाच्या पाकळी ओठात तू
तेव्हा गुलाबी मधाच्या किनारीवर मी,
योवनाच्या लाजरसात भिजलेली तू
तेव्हा मदनाच्या गहर्‍या देहस्पर्शात मी...

श्वासांच्या तडजोडीत व्यस्त तू
तेव्हा अखंड स्पंदनात मी,
जिवनात माझ्या बहरलेली तू
तेव्हा सोबत तुझ्या सये..
हरी बावरा मी , हरी बावरा मी...

--- आ.. आदित्य...

नयन नक्षत्रांचे चाळे बघता बघता
तुला निट निरखता आलेच नाहि.

ऒठांत उष्ण अधर फोडी घेता घेता
हनुवटी वरचा तिळ दिसलाच नाहि.

न्याहळता नजरेने काचोळी तले यौवन
तोल संभाळता आलाच नाहि

मेंदिची केशरी नक्षी बघता बघता
बिल्वरी चुडा बघितलाच नाहि

मोकळे दाट केस छेडता छेडता
गंध ग्लानी आलि समजले नाहि

गात्रांतुन ओसंडणारे लावण्य बघता
तुझे सोळा श्रुंगार बघितलेच नाहि

झेलता कटाक्ष,लावण्य सुंदरी तुझा
भंगलो, मी, एकसंध रहाता आले नाहि.

मंत्रमुग्ध झालो ,लाघवि बोलणे ऎकता ऎकता
सांगावयाचे तुला, ते सांगता आलेच नाहि..

-- अविनाश कुलकर्णी