कुंतलांच्या दाट छायेत विसावण्याची, संवय ती लावून गेली
आठवणींच्या तुषारांत चिंब होण्याची, चटक ती लावून गेली...
भुरभुरती अलक मऊ रेशमी, कधी गुलाबी गालांवरती
मंद मंद सुगंधे गंधित होण्याचा, नाद ती लावून गेली ....
ओंठ गुलाबी पाकळी, बागेतील कळी कळीचा रस शोषलेली
अधर मधुकलश, तयांची मनी, हुरहूर ती लावून गेली ....
झर झर जसा वाहे निर्झर, हास्य तिचे खळ खळ अवखळ
रमणीच्या हास्यात पुनः रमण्याची, चुटपूट ती लावून गेली....
लाजरे हसरे काळे टपोर डोळे, बोलत असत रात्रंदिनी
झोप उडवूनि, मज त्या सुनयनांची, चटक ती लावून गेली..
कवी: अरविंद चौधरी
No comments:
Post a Comment