कधी न साजरा केला कोणी
असा हा वाढदिवसाचा क्षण..
सारं काही लक्षात असूनही..
का केले मी विसरण्याचे एक वेडेपण..

ती नेहमीच विचारायची मला
कधी रे आहे माझा वाढदिवस..
मी म्हणायचो पुन्हा एकदा सांग मला..
विसरलो आहे मी असं समज..

ती चिडायची रागवायची..
थोडीशी नाराज होऊन माझ्याशी भांडायची..
पण मी तीच्यासमोर चेहरा पाडला की
ती मग मला परत एकदा ती तारीख सांगायची..

बरेच दिवस उलटून गेले..
तिच्या सुखाचे क्षण करीब आले..
अन परत तीने मला विचारलं एकदा..
म्हणाली माझा वाढदिवस तुझ्या लक्षात असेल बहूदा..

मी आपलं जरास डोक खाजवलं..
थोडंस गप्प अन मन थोडं भुतकाळात घालवल..
नाही आठवत म्हणून मान खाली घालून
तीला मिठीत सावरलं

पण ही वेळ खरोखरी खरोखर..
माझ्यासाठी नव्हतीच मुळी..
नकळत मी खूडली तीच्या एवलूष्या
अपेक्षांची सुंदर सुगंधीत कळी..

तीच्या सहनशीलतेचा पारा
लवारसासारखा उफाळत होता..
माझा आपलं पुन्हा एकदा कोणता बहाणा
या ज़ुळवा जुळवीचा खेळ चालू होता..

अखेर तीने माझ्यावरच्या रागाचे मोन तोडले
तिचे अंगारे बाण माझ्यावर सोडले..
मी गपचूप ऐकून घेतले..
अन डोळे घट्ट आपले मिटून घेतले..

तीने अखेर मला काहीच सांगितले नाही..
मीही तिला हट्ट केला नाही...
मग आला तो दिस जवळ
जो माझ्या ह्रिदयात कोरला होता..

तिने मात्र माझ्या शुभेच्छांचा रस्ताच सोडला होता..
अन मी मात्र तोच रस्ता फुलांनी सजवला होता..
अन अखेर मी त्या दिवशी तीला तोच आंनद दिला..
शुभेच्छांचा भरभरून वर्षाव ह्स्त नक्षत्र होऊन केला..

तीला खुप अस्वथ वाटलं अन
अचानक अश्रुंच आभाळ तिच्या डोळ्यात फाटलं..
जवळ घेवूनी मी तिला गालावर ओठांचा स्पर्श केला..
अन मग तो भरून आलेला पाऊस कुठेच्या कुठे पळून गेला,,

तिच्याकडे हसत हसत मी तिला म्हणालो..
ये, अपून का स्टाईल हैं !
बस मुझे इस कदर दिवाना कर दें
वोह सिर्फ ओर सिर्फ तुम्हारे ओठोंकी स्माईल हैं !

--- आ.. आदित्य...