आनंदात राया
दंग झाली काया
पुढे मागे माया
नुरली काही
कशाचा कशाला
मेळ ना राहीला
आतंकात गेला
जन्म अर्धा
बघती हे डोळे
स्वप्नांची वारुळे
फ़ुत्कारही काळे
सुस्तावले
कोणापुढे गावे
काय मी मागावे
कसे ते सांगावे
खुळे पण
मन म्हणे आता
नेमेचीच चिंता
रचुनिया चिता
निद्रा घ्यावी
- सुनिल सामंत
०१।०५।२००७
No comments:
Post a Comment