आठवणीतला पाऊस

आठवणीतला पाऊस
न विसरता येणारा
प्राजक्ताच्या सड्यावर
जसं हलकंच दंव विसावणारं

लहानपणीचा पाऊस
खोट्या नाण्याचं आमिष देवून
त्याला धो धो बरसायला लावणं
फ़ेर धरून त्याच्याबरोबर
मलाच नाचायला लावणारा
आईचा धपाटा खाऊनही
पुन्हा खुणावणारा

पाऊस आता थोडा शहाणा झालेला
शाळेभोवती तळं करून
आम्हाला हक्काची सुट्टी देणारा..
दप्तर घरी टाकून
कागदाच्या नावेबरॊबर रमणारा...
एकमेकांवर पाणी उडवत मज्जा करणारा...

तोही एक पाऊसच होता
कॉलेजकट्ट्यावरचा...
टपरीवरची वाफ़ाळलेली चहा पीत
उगीच खाणाखुणा करण्याचा...
का कुणास ठाऊक हा पाऊस भिजवायचा
आम्हालाच आपली छत्री बंद करायला लावायचा

असा ही एक पाऊस आहे...
तुला मला जवळ आणणारा...
पहिला पावसाचा गंध
आसमंतात पसरणारा...

एकाच छत्रीतून चालणारे तू मी
पाऊस कसा आपल्यापुरता असायचा
कितीही बरसला तरीही
आपल्यासाठीच छत्रीवरच्या थेंबातला

पाऊस असाच वेडा थोडा थोडा
आपल्या भॆटीला धावत येणारा...
तुझ्या माझ्या प्रणयाला
मंद धूंद करणारा
ओल्या ओल्या ऋतूत
ओलाचिंब करणारा
भिजलेल्या वृक्षाला एक ओलीचिंब वेल बिलगलेली...

२६ जुलै नंतरचा पाऊस
आता नकोसा वाटणारा.....
आठवण आली तरी अंगावर
शहारा आणणारा.
आठवते ती रात्रं
"पावसा" तुझ्यामुळे घरा बाहेर काढलेली.
सेल फोन हातात असूनही
सगळ्याच जगाशी संपर्काची तार तुटलेली

पाहिलंय तुला रात्रं न दिवस
अंगात आल्यासारखं कोसळताना
कुणाची तमा न बाळगता...
बास पोटभरुन तू बरसताना.

पाहिलंय मी माझ्यासमोर
कितीतरी घरंदारं उध्वस्थ होताना
लहानग्यांना असंच वाहून जाताना...

अनुभवलंय मी तुला
तुझ्या त्या रुद्र रुपांत....
आठवतं मला घरी जायला
करावी लागलेली तुझ्याशी झटपट...
खरं सांगू तेंव्हा तुझ्यापेक्षा जोराने
बरसले होते माझे अश्रू.....

विसरायचं ठरवूनही कसं रे मी तुझं भीषण रुप विसरु

तू असा असतानाही
दिसला आहे मला माणूसकिचा झरा

मद्तीचा हात करत होते पुढे एकमेकांस, वाहून गेला संसार जरी सारा....

तुला असं अनुभवल्यावर
आता भीती वाटते पावसा तुझी...
फेर धरत नाहि मी तुला पाहून
आनंद तर होतच नाहि
कधी तू रुद्ररुपात येशील ह्याचा
आता भरवसा नाहि...

स्वाती